ΝΥΧΤΕΡΙΝΗ ΠΝΟΗ

 

ENRIQUE MOLINA

 

ΝΥΧΤΕΡΙΝΗ ΠΝΟΗ

 

Φτάνει ωστόσο ένα και μόνο βογγητό για να χαλάσει την τεράστια μηχανή σου

νύχτα που δεσπόζεις στις μεταμορφώσεις αυτού του δωματίου που το εσάπισε η σελήνη

κι έγινε ίσο με ταξίδια μαγεμένα με ψεύτικες πόλεις και με τη θυελλώδη δάδα της θάλασσας που καίει φρενιασμένα στο σκοτάδι

και μ’ εκείνες τις ιματιοθήκες του τρένου σε όνειρα μέσα με πράγματα ήδη συνηθισμένα στη ζωή μου:

καταστάσεις αυτομολήσεως

παράφορες φιλίες σε λιπόθυμα εστιατόρια

η οικογένεια με το αγροίκο της αγοράκι και γύρω-γύρω τ’  άρρωστα σερβίτσια το αβγό πολύ-πολύ μακριά και τα χέρια σου να κόβουν το μπλε ψωμί ανάμεσα στα τοιχία

τόσες και τόσες βαριές περιλήψεις του ανέμου

τόσοι και τόσοι τριγμοί του κόσμου

ίλιγγοι

λιμοί

και το παραμορφωμένο μενού γεμάτο εδέσματα όπου μόλις και μετά βίας ανάβει η μαύρη λάμπα χάρις σε κάτι ανεξιχνίαστες σούπες που καπνίζουν στο μέγιστο βάθος του έτους

 

Όμως ακόμα βαφτίζεις με άγρια ​​ονόματα τα άνθη την ακτή και τις πέτρες που τελούσαν σε κατάσταση αθωότητας στο φως

ω νύχτα χαμένη στη γύμνια του κόσμου!

πράσινη μυρμηγκοφωλιά εν κινήσει

σε πορεία καλυμμένη με φτερά και λεπίδες σαν τους θεούς που κυλιούνται στα λημέρια της ζούγκλας

Ω των αστεριών επίσημο εσύ θηρίο

γλείψε τα βίαια πλάσματα που κυκλοφορούν στην κραυγή σου

των ορφανών ο ύπνος ρίχνει επάνω σου όλα του τα φύλλα

και στα χείλη σου έχεις μια σταγόνα αίμα από ντολμέν

σαν το αόριστο σπίρτο που φωτίζει στ’ απόνερα την αδέσποτη των κυμάτων όψη!

 

Ω τρυφερή και ολόγυμνή μου νύχτα

με κεφάλι τίγρης

στ’ αγριόχορτα των τάφων

ξέπλυνε το στήθος μου με της καταιγίδας τη γύρη

βυθίσου στα πλευρά μου

σκέπασέ με με δέρμα χωριάτικου θρύλου

πες αντίο στα μάτια μου με πόλεις που ανοίγουν σαν γινωμένοι καρποί

ενώ εγώ λαχανιάζω σε κάτι βρύα αγχωδών αισθημάτων που δονούν στο σκοτάδι του υφαδιού το αντίστροφο

εδώ όπου σφραγίζεται για πάντα το σύμφωνο μεταξύ ανθρώπου και φόβου

η συμμαχία των φλεβών και των άστρων

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.