CÉSAR VALLEJO
ΗΤΑΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤΑ ΚΑΘΑΡΑ ΑΦΤΙΑ ΤΟΥ ΓΑΪΔΑΡΟΥ ΜΟΥ
Ήταν Κυριακή στα καθαρά αφτιά του γαϊδάρου μου,
του περουβιανού μου γάιδαρου στο Περού (συγγνώμη για τη στενοχώρια)
αλλά σήμερα είναι ήδη έντεκα η ώρα κατά την προσωπική μου εμπειρία,
εμπειρία ενός μόνο ματιού, καρφωμένου κατάστηθα,
μιας και μόνο βλακώδους γαϊδουριάς, καρφωμένης κατάστηθα,
μιας και μόνης εκατόμβης, καρφωμένης κατάστηθα.
Έτσι από τη χώρα μου βλέπω τους αργοπορημένους λόφους,
τους πλούσιους σε γαϊδούρια, γιούς γαϊδουριών, πατέρες πλέον από σημερινή σκοπιά,
που επιστρέφουν ζωγραφισμένοι πια με πεποιθήσεις,
λόφοι των πόνων μου οριζόντιοι.
Στο άγαλμά του, σπαθοζωσμένος,
ο Βολταίρος σταυρώνει τον επενδύτη του και κοιτάζει το βάθρο,
αλλά ο ήλιος με διαπερνά και σκιάζει στους κοπτήρες μου
έναν ολοένα αυξανόμενο αριθμό ανόργανων σωμάτων.
Και μετά ονειρεύομαι σε μια πέτρα,
υποπράσινη, δεκαεπτά,
μιαν αριθμητική βραχόπετρα που έχω λησμονήσει,
ήχους ετών μες στον θόρυβο που ξεσηκώνει ο δείχτης του χεριού μου,
βροχή και ήλιο στην Ευρώπη, και πώς βήχω! πώς ζω κι επιβιώνω!
πόσο πονάνε τα μαλλιά μου όταν διαισθάνομαι τους εβδομαδιαίους αιώνες!
και πώς, με μια συστροφή, θωρώ τον μικροβιακό μου κύκλο,
το λαμπερό –θέλω να πω– πατριωτικό μου χτένισμα.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου