JULIO CORTÁZAR
ΠΕΡΙΛΗΨΗ ΜΕ ΔΙΑΘΕΣΗ ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΗ
Στον θόλο του απογεύματος κάθε πουλί είναι και της μνήμης σημάδι.
Εκπλήσσει πού και πού το γεγονός ότι επιστρέφει του χρόνου
η θέρμη, ότι επιστρέψει δίχως το σώμα, και ότι επιστρέφει
και εντελώς άνευ λόγου· ότι η ομορφιά, η τόσο σύντομη μέσα στον βίαιο έρωτά της,
μας φυλάει έναν αντίλαλο όποτε πέφτει η νύχτα.
Και έτσι, τί περισσότερο απ’ το να είναι με τα χέρια πεσμένα,
με την καρδιά πατημ\μένη και με τη γεύση της σκόνης
που υπήρξε ρόδο ή δρόμος –
η πτήση ξεπερνά τα φτερά.
Χωρίς σεμνότητα, γνωρίζοντας ότι ό,τι μένει
κερδήθηκε στη σκιά με μόχθο αμίλητο·
ότι το κλαδί στο χέρι, ότι το ζοφερό το δάκρυ
είναι κληρονομιά, ο άνθρωπος με την ιστορία του,
η λάμπα που φωτίζει.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου