Η ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ

 

PABLO NERUDA

 

Η ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ

 

Πίσω μου, στον Νότο, η θάλασσα

είχε κατατσακίσει τα χωράφια με το παγωμένο της σφυρί,

και μέσ’ απ’ τη γδαρμένη μοναξιά έγινε

ξάφνου η σιωπή αρχιπέλαγος,

και πράσινα νησιά έζωσαν τη μέση

της πατρίδας μου

σαν γύρη ή σαν πέταλα θαλάσσιου ρόδου

και, ακόμα περισσότερο, τα πυρπολημένα από τις πυγολαμπίδες

δάση επήραν να βαθαίνουν, η λάσπη εφωσφόριζε,

τα ψηλά δέντρα άφηναν να πέφτουνε ξερές κορδέλες

όπως στο τσίρκο, και του φωτός η λάμψη πρόβαλλε στάλα τη στάλα

σαν πράσινη χορεύτρια μέσ’ απ’ τις λόχμες.

 

Μεγάλωσα καταπώς με παρότρυναν ράτσες σιωπηλές,

τσεκούρια που έκοβαν με του ξυλοκόπου τ’ αστράμματα,

αρώματα των χωμάτων μυστικά, μαστοί γλυκύτατοι, κρασί θεσπέσιο·

η ψυχή μου ήτανε κρασοπουλειό χαμένο ανάμεσα στα τρένα

τα φορτωμένα ξεχασμένους υπναράδες και βαρέλια,

σύρματα, βρώμη, στάρια, καουτσούκ και σανιδόπλακες,

μα ήταν και χειμώνας με τα κατάμαυρά του εμπορεύματα.

 

Έτσι μεγάλωνε το σώμα μου, τη νύχτα,

τα χέρια μου ήταν χιόνι,

τα πόδια μου εδάφη σαρωμένα από λαίλαπες,

και μεγάλωσα σαν ποτάμι της νεροποντής,

κι έγινα γόνιμος

με ό,τι μού ’πεφτε, με βλαστάρια,

με τραγούδια από φύλλο σε φύλλο, με σκαραβαίους

που ολοένα γένναγαν, με νέες

ρίζες που εσκαρφάλωναν

στη δροσιά της επιφάνειας,

με θύελλες που ακόμα τραντάζουν

τους πύργους της δάφνης, με το άλικο σύμπλεγμα

των φουντουκόδεντρων και την ιερή

υπομονή του λάρικα,

κι έτσι η εφηβεία μου

έγινε τοπίο με χωράφια, απόχτησε

νησιά, σιωπή, βουνά, βλαστήματα,

ηφαιστειακό φως, λάσπη από χίλια μονοπάτια

και άγριο καπνό από καμένα κούτσουρα.

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.