MAX JACOB
ΤΟ ΟΝΟΜΑ
Στὸν παλιόκηπο ὑπῆρχε μι᾽ ἄσπρη γενειάδα· μὲς στὴ σπηλιὰ ἦταν ὁ γραμματέας ποὺ ἔγραφε, καὶ τοῦ λέει κάποιος:
«Ἀληθεύει ὅτι ἡ Ντιὰν ἔχει παιδὶ καὶ ὅτι ὁ ἄντρας, μὲ τὸν ὁποῖο συζεῖ ἐδῶ καὶ δεκαπέντε χρόνια, δὲν τὸ ἀναγνωρίζει;»
«Ἡ Ντιάν, κύριε, εἶναι ἡ σύζυγός μου, καὶ τὸ παιδί μας βρίσκεται στὸ σπίτι τῆς μητέρας μου!»
Ὁ γραμματέας λέει ἐπίσης τὰ ὀνόματα τῶν συντρόφων τῆς Ντιάν: κάτι ἄσωτοι εἶναι διάγοντες ἔκλυτο βίο! Καὶ ἔχει πλέον ἐξακριβωθεῖ ὅτι ἡ γυναίκα ζοῦσε ἐν μέρει μὲ ὕπαρξη διπλή. Ὁ κύριος Ζὰν εἶχε τὸν δυσάρεστο ρόλο νὰ ἐπαναλάβει τὶς ἀποκαλύψεις τοῦ γραμματέα, ὁπότε ἄρχισε νὰ ὑφίσταται νέα ὕπαρξη γιὰ τὸν κύριο Ζάν. Ἡ Ντιὰν οὐδόλως ἀγνοοῦσε ὅτι τοῦ λόγου του ἐγνώριζε τὰ τοῦ βίου της καὶ τὸν κοιτοῦσε μὲ βλέμμα ὅλο ὀργὴ καὶ μανία. Μιὰ μέρα ἔχυσε νερὰ ἐπάνω του, διότι ἐπίστευε ὅτι ἡ ἴδια ὄντως ἔβραζε μέν, ἀλλὰ τὸ νερὸ δὲν ἦταν ζεστό. Κι ἐπειδὴ ἡ ἀπόπειρά της ἀπέτυχε, γύρναγε στὸν κῆπο μὲ νερὸ ἀκόμα ζεστότερο, καυτό. Οἱ φίλοι της τὴν περικύκλωσαν, διότι φοβοῦνταν μὴ συμβεῖ κανὰ κακό. Στὸ τέλος;... ἔ, στὸ τέλος τὴν ἐχώσανε δυὸ ἀστυφύλακες σ᾽ ἕν᾽ ἁμάξι, ὅπου ὑποχρεωτικὰ εἶπε τ᾽ ὄνομά της: «Ντιὰν λὰ Ρομπιέρ!»
«Μὰ αὐτὸ δὲν εἶναι ὄνομα».
«Συνοδεύσατέ με καὶ θὰ εἰσέλθετε στὸν οἶκο τῆς Ντιὰν λὰ Ρομπιέρ. Σ᾽ ἐσᾶς μάλιστα, κύριε ἐνωμοτάρχα, θὰ σᾶς πῶ στ᾽ ἀφτί τ᾽ ὄνομά μου... Ἀντέλε Σμίτ! καὶ εἶμαι Ἰταλίδα!»
Ἄ, πῶς ἄλλαξε ἡ μορφὴ τοῦ κυρίου Ζάν, ὅταν ἔμαθε τὸ ἀληθινό της ὄνομα! Εἶχε πράγματι τὴν ὄψη Ἰταλίδας ποὺ ὀνομαζόταν Σμίτ. Αὐτός, τότε, ἔπιασε καὶ εἶπε τὸ ὄνομα στοὺς φίλους, τὸ δὲ ὄνομά της αὐτὸ ἀρμένιζε γύρω-γύρω της μὲ ψιθὐρους καὶ κρυφομιλήματα.
Μετάφραση: Γιῶργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου