ΒΙΕΤΝΑΜ

 

PABLO NERUDA

 

ΒΙΕΤΝΑΜ

 

Τὸν λέγανε Γουεστμόρλαντ

τὸν περιώνυμο στραγγαλιστὴ

ποὺ κατέφθασε ἀπ᾽ τὴν Οὐάσινγκτον

νὰ σπείρει τὸν πόνο

στὰ βιετναμέζικα σπλάχνα,

ἔλα ὅμως ποὺ ἀλλόκοτη τοῦ βγῆκε ἡ μοίρα του:

τὸν ἐξόρισαν οἱ ἴδιοι οἱ νεκροί του

καὶ τώρα, νά, τὸν λογαριασμό τους πληρώνει:

ἄφησε γιὰ πάντα τὴν πατρίδα του

ἔχοντας τὰ χέρια του μέσα στὸ αἷμα.

 

Βγῆκε ἀπὸ τὸ Βιετνὰμ ἕνα μαῦρο νῆμα

κι ἔδεσε σὰν παλαμάρι τὴ ζωή μας

σ᾽ ἐκεῖνον τὸν ἀγώνα τὸν τόσο μακρινό —

νῆμα μὲ βελόνα τόσο στυγνή,

ποὺ μᾶς πονοῦσε καὶ μᾶς ἕνωνε

φέρνοντας γύρους στὴν πικρὴ τροχιὰ τοῦ πλανήτη.

Νά ᾽ναι ἄραγε τοῦτο ᾽δῶ τὸ τελευταῖο πάλεμα στὴ μάχη

ποὺ ὀργάνωσαν οἱ πενταγώνιοι

ἐνάντια στὸν κόσμο τοῦ μέλλοντος;

 

Γιατὶ ἔζησαν μὲς στὴ φωτιὰ

καὶ πέθαναν μέσα στὴ στάχτη

καὶ οἱ αἰωνίως αἰσχροὶ καὶ διεστραμμένοι τοῦ χτὲς

καὶ οἱ ἡρωικὲς μορφὲς τοῦ αὔριο·

στιγματισμένοι μένουν οἱ ἀποικιοκράτες

ἀπ᾽ τὴ διαφθορὰ καὶ τὶς βλακεῖες τους

καὶ οἱ ἀμύντορες τοῦ βασιλείου

ποὺ κλαίει στὴ ματοβαμμένη κούνια του,

μὰ ποὺ ξαναγεννιέται κάθε μέρα στὸ λίκνο του.

 

Μετάφραση: Γιῶργος Κεντρωτής.