ΠΟΙΗΜΑ ΓΡΑΜΜΕΝΟ ΜΕ ΑΓΑΛΛΙΑΣΗ

 

ROQUE DALTON

 

ΠΟΙΗΜΑ ΓΡΑΜΜΕΝΟ ΜΕ ΑΓΑΛΛΙΑΣΗ

 

Στὴν πατρίδα μου ποὺ ἔχει φτιαχτεῖ γιὰ νὰ δοκιμάζουν καταπέλτες καὶ παγίδες

ζεῖ ὁ τύπος τῆς γυναίκας ποὺ ἀγαπάω.

Ὤ πῶς ἀναβλύζει μέσ᾽ ἀπ᾽ τὸ ντροπαλὸ πρωινὸ ἡ γυναίκα μου

ποὺ εἶχε πληγωθεῖ στὰ παιδικά της χρόνια ἀπὸ τὴ θάλασσα ποὺ δὲν τὴν πολυσκεφτότανε

ἀπὸ τὴ φλύαρη καὶ ξιπάσμένη θάλασσα ποὺ δὲν καταθέτει τὴν ἐλπίδα

ἀπέναντι σὲ κάτι χαοτικὲς παρθενίες.

Ὤ πῶς ξεπηδᾶ ἡ γυναίκα μου ποὺ φυλάει μέσα σ᾽ ἕνα σακουλάκι

τὴν καρδιὰ κι ἕναν σπόνδυλο τῶν ἑτοιμοθάνατων γονιῶν της

ὢ πῶς λάμπει ἡ γυναίκα μου μὲ τοὺς ἀδηφάγους πόρους της ὅταν κανονίζει τὰ ραντεβού της

κάτι ἀπογεύματα πυρπολημένα ἀπ᾽ τῆς ραστώνης τὰ φλογόδεντρα

ὢ πῶς σερβίρει τὸ φαγητὸ ἡ γυναίκα μου ἡ πολεμίστρια ποὺ τῆς ἔχουνε στημένο μονίμως καρτέρι

καὶ κατοικεῖται ἀπὸ ὑγρὰ ἑρπετὰ

ποὺ σπεύδουν ν᾽ ἀνακουφίσουν ἁρμοδίως τὰ μεγάλα κονισαλέα κτήνη

ὢ πῶς μὲ ἐκθέτει στοὺς κινδύνους ἡ γυναίκα μου ποὺ ζεῖ χωρὶς νὰ μ᾽ ἔχει ἐνημερώσει

γιὰ τὸ ὅτι κερδίζει τὸ ψωμί της μὲ τὸ ἐρύθημα τοῦ κόσμου

διευθύντρια ὄντας αὐτὴ μεγάλων φλογῶν σκλάβα

καχεκτικῶν δασκάλων ποὺ ἔφυγαν ἀπελπισμένοι

ὅταν ἔμαθαν γιὰ τὴν ἐγκυμοσύνη τῆς μάνας μου.

Ἡ γυναίκα μου εἶναι ἡ ἐνδοξότερη ρητορικὴ τούτης τῆς πατρίδας

ὅπου δὲν θὰ πεθάνει ποτὲ ὁ Μπαλζὰκ ἢ ὁ Κοπέρνικος

οὔτε οἱ στραγγαλισμένοι κομμουνιστὲς θὰ προβάλουν ποτὲ μὲ τρόπο ἐπιδεικτικὸ τὶς ἀποσυνθέσεις τους

στὶς προθῆκες γιὰ τὴν πυρκαγιὰ τοῦ Ράιχσταγκ.

Ἡ γυναίκα μου εἶναι ἡ συνομιλία τῶν ψαριῶν κάτω ἀπ᾽ τὸ φεγγάρι

ὁ πυρετὸς ἐκείνου ποὺ ζωγράφισε τὶς βοῦλες στὶς λεοπαρδάλεις

οἱ γεύσεις τοῦ ὁπλισμένου μὲ ἀγγελτήρια ψωμιοῦ

ἡ ἀπαγόρευση νέου νόμου ἐναντίον τῆς ὀρθρινῆς καὶ τῆς ἑσπερινῆς ἀμφιλύκης.

Τὰ μάτια της πλημμυρισμένα δεξιότητες δράση

προτρέπουν σὲ θρῆνο τοὺς δώδεκα καλύτερους πολυελαίους τοῦ κόσμου

ἀφοῦ ἀνάμεσα σὲ λίθινα κύματα ἀνάμεσα σὲ ἐνορχηστρώσεις

ἀχηβάδων χτισμένων μὲ μόχθο

πλάγιασε μπὰς καὶ ξεκουραστοῦν οἱ πονεμένοι ἀφροί της.

Τὸ ὡραῖο καὶ τρομερό της αἷμα ἀναχαιτίζεται μόνο ἀπ᾽ τὰ γεράκια

ἀπὸ κάτι ρωγμὲς στὸν ἦχο τῶν κόκκινων δακτύλων

καὶ ἀπὸ τοὺς ὕπερους τοῦ κρίνου ποὺ τρυπᾶνε τοῦ τυφλοῦ τὶς παρτιτοῦρες.

Οἱ ἀρρώστιες της εἶναι πίνακες νεαρῶν γάλλων ζωγράφων

ποὺ καταυλίζονται στῆς μυρτιᾶς τὸν μαρασμὸ τὴν παρακμὴ

στὰ καββαλιστικὰ ἀλληλούια

ἢ στὴν τελικὴ τρυφερότητα τῶν δολοφονημένων δίπλα σ᾽ ἕνα γυψοπόταμο.

Τὰ μαλιά της εἶναι στέρεοι χορευτές χρυσοὶ καὶ φλεγόμενοι

νήματα θεμελιώδη τῆς μεσημβρίας κλεμμένα ἀπ᾽ τὸν τυφώνα

πυρκαγιὲς ξαφνιασμένες

καὶ ἐμποδισμένες ἀπὸ τὴν αἰδὼ στὰ βάθη τῆς μνήμης.

Τὸ κορμί της εἶναι ὅλα τὰ πράγματα.

Τὴ γυναίκα μου τὴ λένε Σιμένα τὴ λένε οὐράνιο λαγουδάκι ἢ ἁπλῶς κοπέλα

καὶ τὴν ἐγνώρισα πρὶν ἀπὸ πέντε μόλις λεπτά.

 

Μετάφραση: Γιῶργος Κεντρωτής.