ΝΑ ΖΕΙΣ ΕΚΑΤΟ ΧΡΟΝΙΑ

 

PABLO NERUDA

 

ΝΑ ΖΕΙΣ ΕΚΑΤΟ ΧΡΟΝΙΑ

 

Αὐτὰ τὰ ἑκατὸ χρόνια τὰ ἔζησα

μετανάστης ὄντας ἀπὸ πόλεμο σὲ πόλεμο

πίνοντας τὸ αἷμα στὰ βιβλία,

στὶς ἐφημερίδες, στὴν

τηλεόραση, στὸ σπίτι,

στὸ τρένο, τὴν ἄνοιξη,

στὴν Ἰσπανία τῶν πόνων μου.

 

Ἡ Εὐρώπη τά ᾽χει ὅλα ξεχάσει,

καὶ τὴ ζωγραφικὴ καὶ τὰ τυριά,

καὶ τὸ Ρότερνταμ καὶ τὸν Ρεμπὼ

κι ἔπιασε νὰ ξεχύνει τὰ τσαμπιά της

γιὰ νὰ μᾶς ραντίσει κι ἐμᾶς,

τοὺς ἀθώους Ἀμερικανούς,

μὲ ὅλου τοῦ κόσμου τὸ αἷμα.

 

Ὦ μαύρη Εὐρώπη, ἄπληστη, ἀδηφάγα,

σὰν τὰ πεινασμένα φίδια ἐσύ,

ὣς καὶ τὰ πλευρά σου φαίνονται

στὴ νεοτερική σου γεωγραφία,

καὶ διανέμεις τὸ ἀπερίσκεπτο φῶς σου

σὲ ἄλλους αἰώνιους στρατιῶτες

ποὺ ἀναλαμβάνουν νὰ διδάξουν

ὅ,τι οἱ ἴδιοι ποτέ τους δὲν ἔμαθαν: τὸ μόνο

ποὺ ξέρουν εἶναι νὰ λερώνουν μὲ αἷμα

τὴν ἱστορία τὴ βορειοαμερικανική.

 

Δὲν εἶναι ὅμως μόνο αὐτό,

εἶναι κι ἄλλο ἀκόμα, περισσότερο,

ὄχι μόνο γιὰ ὅ,τι ζοῦμε

ἢ γιὰ ὅ,τι θὰ ζήσουμε,

ἀλλὰ καὶ γιὰ τὸ ποιά εἶναι ἡ αἰτία

νὰ καταρημαχτεῖ ὅ,τι εἴχαμε,

νὰ σπἀσει ὅ,τι συγκρατοῦσε ἀκέραιο

τὸ κρυστάλλινο ποτήρι

καὶ νὰ χώνουμε τὴ μούρη μας στὸ αἷμα

βρίζοντας ὁ ἕνας τὸν ἄλλον.

 

Γιὰ τόσα πολλὰ ἔχω ἀναρωτηθεῖ,

ποὺ πῆγα στὸ γιαλὸ νὰ ζήσω

τῆς ἡρωικῆς καὶ ταυτόχρονης θάλασσας,

καὶ ἔριξα στὸ νερὸ τὶς ἀπαντήσεις

γιὰ νὰ μὴ μαλλώνω μὲ κανέναν,

μέχρι ποὺ δὲν ξαναρώτησα τίποτα, ποτέ·

κι ἕναν ὁλόκληρο αἰώνα θανάτου

βάλθηκα ν᾽ἀκούω τί λέει ἡ θάλασσα

ποὺ δὲν μοῦ λέει τίποτα ἀπολύτως.

 

Μετάφραση: Γιῶργος Κεντρωτής.