ΥΠΕΡΒΟΛΕΣ

 

PABLO NERUDA

 

ΥΠΕΡΒΟΛΕΣ

 

Σήμερα μοῦ φαίνεται ὅτι βαστάω

ὅλον τὸν οὐρανὸ μὲ τὰ γυαλιά μου

καὶ ὅτι ἡ γῆ κὰν δὲν κινεῖται

κάτω ἀπ᾽ τὰ βαριά μου πόδια.

Στὸν ἄνθρωπο καὶ στὸ γένος του συμβαίνει

νὰ νιώθει ὅτι ἐσφαλμένα μεγαλώνει

καὶ ὅτι τοῦ ἔχει ἐσφαλμένα προοριστεῖ

μιὰ ἐσφαλμένη κυριαρχία!

 

Ἔτσι μπρὸς στὸν ἑαυτό του ὑψώνει

ἕνα κεφάλι κολοσσιαῖο

καὶ μέσα του νιώθει μέγας:

μεγάλος στ᾽ ἀριστερὰ καὶ στὰ δεξιά του,

μεγάλος δίπλα καὶ μακριά,

προφὶλ καὶ ἀνφὰς μεγάλος,

μεγάλος μπρός, μεγάλος πίσω.

 

Γυρεύει συγγραφέα άνερχόμενο

καὶ κριτικὸ στὸ χρῶμα μύγας

νὰ τοῦ χρυσώνουν κάθε Κυριακὴ

νεομοδίτικα χαπάκια. Τὸ ἴδιο ὅμως

πολὺ-πολὺ συχνὰ συμβαίνει

καὶ στὸν ἀκατάλληλο στρατιωτικὸ

ποὺ διατάζει συνέχεα νούμερα

καὶ χάρτινα διοικεῖ συντάγματα

τοῦ πεζικοῦ καὶ τοῦ ἱππικοῦ,

τὰνξ τεράστια σὰν ἡφαίστεια

καὶ σιδηροῦχα βλήματα.

 

Κάτι παρόμοιο συμβαίνει ἐπίσης

στὸν ὑποθετικὸ πολιτικὸ

ποὺ ὁδηγεῖ χωρὶς νὰ ὁδηγεῖ

πλήθη ἀόρατα.

 

Ὅταν, λοιπόν, μοῦ ἀνεβαίνει

ἡ κεφαλή μου στὸν καπνὸ ἤ, μάλλον,

ὁ καπνὸς στὸ μαλλὶ, τὸ μαλλὶ στὸν καπνὸ,

ἢ ὅταν νιώθω καλύτερος ἀπὸ χτές,

ἡ πείρα, μὲ ὅλη της τὴ θλίψη,

μοῦ κοπανάει μιὰ σφαλιάρα,

μὲ τραβάει ἄτσαλα ἀπὸ τὸ σακάκι

κι ἔτσι κουτρουβαλάω στὴν ἀλήθεια μου,

στὴν ἀλήθεια μου χωρὶς ὑπερβολές,

στὴ μικρή μου καὶ διαβατικὴ ἀλήθεια,

στοῦ χτὲς τὴν ἀλήθεια, καὶ στὴν ἐπικείμενη.

 

Μετάφραση: Γιῶργος Κεντρωτής.