ΚΑΠΟΙΟΙ ΣΥΝΩΜΟΤΕΣ

 

PABLO NERUDA

 

ΚΑΠΟΙΟΙ ΣΥΝΩΜΟΤΕΣ

 

Ἀποκάτω ἀπ᾽ τὴν ἐφημεριδα ἀνεβαίνει, ξεπροβάλλει,

κάποιος κρτικός μὲ πρόθεσή του νὰ διατάξει

ὅπως ληφθοῦν μέτρα θανάτου

ἐνάντια στὸ μόνιμο τραγούδι μου.

Δὲν εἶναι μόνο αὐτὸς ὁ χάρτινος ἄνθρωπος,

ἀλλὰ μὲς στὴ σιλουέτα του τὴ μαύρη

χωρᾶνε κι ἄλλοι ἀπελπισμένοι

πού, μὲ πιρούνια καὶ ψαλίδια,

μὲ προσευχές, μὲ φυλαχτά,

ἐπιθυμοῦν —γιὰ νά ᾽ναι ἱκανοποιημένοι—

μὲ τὴν ταφή μου ν᾽ ἀσχολοῦνται, μὲ τὸ θάψιμό μου.

 

Δὲν μιλάω ἄσχημα γι᾽ αὐτοὺς τοὺς ὅσους εἶναι — ὄχι·

θὰ θυμίζω μόνο κάπου-κάπου

τὰ ζωώδη τους γνωρίσματα

καὶ δὲν πρόκειται ν᾽ ἀσχοληθῶ μαζί τους

οὔτε μὲ «μὲ» οὔτε (ἀκόμα λιγότερο) μὲ «χωρίς»·

καὶ σ᾽ αὐτοὺς ἀξίζει ὁ ἥλιος

ὅπως καὶ στὰ νύχια τῶν ποδιῶν μου,

μὰ δὲν μπορῶ νὰ συμφωνήσω

μὲ τὴ θεσπέσια τελετὴ

ποὺ μοῦ ᾽χαν προορίσει,

ὅταν μὲ δήλωναν θανόντα.

 

Ἀλλὰ γιατί νὰ πεθάνω —ἀναρωτιέμαι—

χωρὶς κανέναν ἄλλο λόγο ποὺ ν᾽ ἀξίζει

πέρ᾽ ἀπὸ τὴν ἱκανοποίηση τῶν διαταγμάτων τους

καὶ τῆς λειτουργία τῶν ἱερῶν τους ἐπιχειρήσεων,

καὶ ν᾽ ἀφήσω ἐγὼ τὴ ζωή μου μόνο καὶ μόνο, δηλαδή,

γιὰ νὰ πεθάνουνε τοῦ λόγου τους ἀπ᾽ τὴ χαρά τους;

 

Μὰ πῶς τὰ λέει καὶ τὰ ξαναλέει

τὰ λόγια του! Καὶ μὲ τὶ καμάρι, ἀκοῦστε!

Μέχρι πότε θὰ τραγουδάει αὐτὸς ὁ διάβολος

λιγάκι πιὸ καλὰ ἀπ᾽ ὅσο τραγουδᾶμε ἐμεῖς;

—τέτοια λένε— μπερδεύοντας μὲ ἄκρα ἐπιμέλεια

τὴ φωνὴ μὲ τὰ μάτια τους ποὺ κοιτοῦν τὸν οὐρανὸ

καὶ τὸ μελάνι τους μὲ τὴ στρυχνίνη.

 

Σκέφτομαι νὰ τοὺς δώσω μιὰν ἐλπίδα,

νὰ τοὺς ἀφήσω ν᾽ ἀγγίξουν μὲ τὸ χέρι τους

τὸ φέρετρό μου, παριστάνοντάς τους τὸν νεκρό,

καὶ ὅταν ἀρχίσουν νὰ πηδᾶνε ἀπὸ τὰ μάτια τους

σὰν ποταμὸς τὰ κροκοδείλια δάκρυα,

ἐγὼ ν᾽ ἀναστηθῶ τραγουδώντας τὸ τραγούδι μου,

τὸ τραγούδι τὸ ἴδιο ποὺ συνέχεια τραγουδάω

καὶ ποὺ θὰ τὸ τραγουδάω πάντα

μέχρι ποὺ τοῦτοι τῆς πουτάνας οἱ γιοὶ

ν᾽ ἀποφασίσουν νὰ δηλώσουν νικημένοι

καὶ νὰ δεχθοῦν νὰ λάβουν ὅ,τι τοὺς ἀξίζει:

τὸ χάρτινό τους τὸ νεκροταφεῖο.

 

Μετάφραση: Γιῶργος Κεντρωτής.