ΤΖΑΝΕΪΡΟ

 

PABLO NERUDA

 

ΤΖΑΝΕΪΡΟ

 

Ἀφῆστε μου τὴ λάμψη αὐτὴ τὴν ἀόριστη

μιᾶς πόλης, μιᾶς ἀπόστασης

σὰν ἀνάμνηση νὰ λάμψει ἐντός μου:

σὰν νὰ κρατῶ στὸ χέρι μου πυγολαμπίδα.

Μπορεῖ τὸ Ρίο νὰ σπιθοβολάει

σὰν πεταλούδα τεράστια

ἢ μπορεῖ τὸ Σὰο Πάουλο ν᾽ ἀνεγείρει

τὸν ὀρθογώνιο κρίνο

τῆς κάθετης δομῆς του

μαζὶ καὶ ἡ Μπραζίλια μὲ τὴ λάμψη της

τοῦ διαμαντιοῦ τοῦ ἀκατοίκητου

νὰ μᾶς ἔκαναν, ναί, νὰ ζήσουμε αὔριο,

νὰ μᾶς ἐδίδαξαν γιὰ τὰ ἑπόμενα.

 

Ἀλλὰ εἶναι τὰ πυκνὰ σχέδια

τῆς ξέχειλης βλάστησης

ἢ τὰ πλατιὰ νερὰ ποὺ κυλᾶνε

στὸ βραζιλιάνικο διάστημα

ἢ ἡ ὀσμὴ τῆς ἄγριας γόμας

στῶν βαθῶν τὰ βάθη, ἢ τὰ βυθισμένα

στὴ νοτισμένη ὑπνηλία θηρία

ἢ ἡ νέγρικη γενιὰ στοῦ χοροῦ

τὶς ὄχθες, πλάι στοὺς ἀφρούς,

ἢ ψηλὰ ἡ βουερὴ Μπαΐα

μὲ τὰ μακουμπιανά της ξόρκια

ἢ τῆς ξεδοντιασμένης φαβέλας

ἡ ἱερόσυλη σονάτα

ἢ ὁ μαῦρος καπνὸς τοῦ καφὲ

ἢ ἡ περιώνυμη πτηνολογία

ἢ οἱ καταρράχτες ποὺ γκρεμίζουν

τὸν σμαραγδένιο πύργο,

ἡ γλώσσα τοῦ μυρμηγκοφάγου

μὲ συγκολλημένα τὰ πλήθη

τῆς βρίθουσας ἀναπαραγωγῆς,

μὰ περισσότερο καὶ ἀπὸ τὸ πράσινο ροῦχο

ἢ τὴν τρελὴ λαλιὰ τοῦ φλώρου

εἶναι ἡ εὐρύχωρη σιωπή,

ἡ ἀκύμαντη κληρονομιὰ

αὐτὸ ποὺ μ᾽ ἐπισκέπτεται στὰ ὄνειρά μου.

Ὦ Βραζιλία ποὺ βράζεις

καὶ καῖς σὰν θράκα ἀμίλητη

μὲς στὸν πλανητικὸ πλακούντα σου,

σάμπως νὰ γεννιέσαι συνέχεια καὶ συνέχεια

χωρὶς φωνή, χωρὶς κὰν μάτια,

σάμπως νὰ τρέχεις ἀκίνητη καὶ νὰ μὴ φτάνεις,

σάμπως νὰ χτίζεις δίχως νὰ γεννιέσαι

καὶ ὅλου τοῦ φωτὸς νά εἶσαι ἐσὺ ἡ ἀρχὴ

χωρὶς νὰ ξεμακραίνεις ἀπ᾽ τὸ σκότος.

 

Μετάφραση: Γιῶργος Κεντρωτής.