ΕΜΜΟΝΗ

 

JUAN-JACOBO BAJARLÍA

 

ΕΜΜΟΝΗ

 

χώρα μέσα στη μνήμη

στην ομίχλη που έχει κολλήσει πάνω στα λαγωνικά

που συγκεντρώνει το άπειρο το κεντημένο με καμήλες

με το λαχανιασμένο αστέρι που ρίχνει τις γαλάζιες του λάμπες

και εξαίρει την εξάπλωση των λύκων και των σκλαβωμένων πυραμίδων

με τον οχυρωμένο  χρόνο και την άμμο να φεύγει προς τη σιωπή

με το βήμα καμένο στην εξίσωση μιας ελπίδας ίσης με τα φαντάσματα

εσαεί πανομοιότυπη με τις κολόνες που μεγαλώνουν και καταπίνουν το διάστημα

χώρα πρασινισμένη και πάλι

μνήμη βυθισμένη στην επιθυμία στον πόθο

με τον πνεύμονα απομεινάρι άχρηστο στη στοιβαγμένη ενόρμηση

και το μάτι να διασχίζει τα γεωγραφικά μήκη και  πλάτη τα γεμάτα φωτιά

παραβιασμένη τέφρα

αλύγιστα χρώματα

εύθυμα φτερά

βρυχηθμούς που κουφώνουν την επιθυμία και τροχίζουν το βλέμμα

χώρα στραγγαλισμένων διαδρομών όπου εγγράφονται η θλίψη και η λαγνεία

χώρα όπου φύτρωσαν τα φρούτα και το έρεβος

όπου αμβλώθηκε η φωνή και η σκόνη έγινε πέτρα

χώρα μέσα στη μνήμη

με ξίφη υποταγμένα που διασχίζουν τα χωρία και τους στίχους

χώρα της μνήμης

με συρφετούς μενεξεδιούς που πέρναγαν ταπετσαρίες στις αβύσσους

και που από τα σώματα έφτιαχναν να πιούνε τα ποτά τους

εσύ είσαι ο άνεμος εν τέλει  που κλαίει και διαρκώς πυκνώνεται

στη νύχτα μέσα του αμέτρητου ύπνου.

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.