ΒΙΒΛΙΟ

 

PABLO NERUDA

 

ΒΙΒΛΙΟ

 

Τὸ τετράδιό μου ἔχει

χρόνο τὸ χρόνο γεμίσει ἀνέμους καὶ φύλλα,

καλλιγραφία, ἀσβέστη, κρεμμύδια,

ρίζες καὶ πεθαμένες γυναῖκες.

 

Γιατί νὰ συμβοῦν, ἄραγε, τόσα πράγματα

καὶ γιατί ὄχι κάποια ἄλλα;

 

Ἐρωτικὸ συμβὰν ἀλλόκοτο

τῆς γητεμένης μας ψυχῆς

ποὺ δὲν ἦρθε νὰ ἐγγράψει τὸ φιλί της,

ἢ μᾶλλον τὸ τρένο ποὺ κινήθηκε

νὰ πάει σὲ πλανήτη ἀκατοίκητο

μὲ τρεῖς καπνιστὲς μέσα του γιὰ ἐπιβάτες

ἱκανοὺς νὰ πᾶν καὶ νά ᾽ρθουν

χωρὶς ὄφελος κανένα,

χωρὶς ζημία γιὰ κανέναν.

 

Κι ἔτσι ἀποδεικνύεται πὼς ὕστερα

θὰ μάθουμε νὰ ἐπιστρέφουμε

σὲ συμπεριφορὲς ἄκρως ἀνιδιοτελεῖς,

μὴν κάνοντας τίποτα οὔτ᾽ ἐδῶ οὔτ᾽ ἐκεῖ,

μιᾶς καὶ ἀποδεικνύεται πανάκριβο,

στὰ τέλη τούτου τοῦ αἰώνα,

νὰ κατοικεῖς σὲ ὁποιονδήποτε πλανήτη

μὲ τρόπο τέτοιον, ποὺ

νὰ μὴν ἔχει χῶρο ἐδῶ γιὰ τοὺς φτωχούς,

στὸν δὲ οὐρανὸ νά ᾽χει ἀκόμη λιγότερο.

 

Ἔτσι οἱ γάμοι οἱ διαστημικοὶ

τῶν ἐπιγείων μας ἐντόμων

τὴ λογικὴ συνέτριψαν ἐγκαίρως,

συντρίβοντας καὶ τὸ παράλογο συνάμα·

σὰν τσόφλι ἀβγοῦ, ἔτσι ἀκριβῶς,

τοῦ κόσμου τινάχτηκε ἡ τάπα

καὶ γίναμε καὶ πάλι ἐπαρχιῶτες·

καὶ μεταξύ μας ἤτανε γνωστὸ

πῶς φτιάχνονται δρόμοι στὴ γῆ,

πῶς ἀγαπᾶς, πῶς κυνηγᾶς

καὶ πῶς τὸν ἀδελφό σου τὸν σταυρώνεις.

Τώρα τὸ ἐρωτηματολόγιο

τοῦ φωτὸς μὲ τὸ σκοτάδι

παίρνει ἀναλογίες νέες:

τὸν φόβο ἔχει μαζὶ μὲ τὴν ἐλπίδα

κι ἔχει καὶ τὴ σοφία,

μὰ νὰ τῆς ἀλλάξει πρέπει γλάστρα.

 

Καὶ συγχωρῶ ἐγὼ μὲν τὸν ἑαυτό μου ποὺ ἔχει μάθει

τὰ λίγα ἐκεῖνα ποὺ ξέρω στὴ ζωή μου,

μὰ δὲν μοῦ τό ᾽χουν συγχωρήσει

οἱ συνομήλικοί μου στρουθοκάμηλοι.

Πάντα ἤξεραν περισσότερα τοῦ λόγου τους,

γιατὶ βουτοῦσαν μὲ ἐμβρίθεια τὰ κεφάλια τους

στὶς κυριακάτικες ἐφημερίδες μέσα.

 

Τὸ κρισιμότερό μου ὅμως λάθος

ἤτανε ποὺ μπῆκε κάποτε νερὸ στὴν ὄψη

τῶν ἐντονότερων λιτανειῶν μου —

ἀπ᾽ τὸ παράθυρο τὴν ξεχωρίζεις τὴν καρδιά μου

μὲς στὰ βροχόνερα νὰ κολυμπάει.

 

Διότι τὸ νὰ γεννιέσαι εἶναι ἕνα πράγμα,

καὶ ἄλλο πράγμα εἶναι ἡ συντέλεια τοῦ κόσμου

μὲ τ᾽ ἀναμμένα του ἡφαίστεια

ποὺ πρόθεσή τους εἴχανε νὰ σὲ γεννήσουν·

ἔτσι ἔγινε καὶ μὲ πεπρωμένα μου

ἀπὸ τ᾽ ἀμπέλια τοῦ Παρράλ

(ὅπου γεννήθηκα χωρὶς νὰ πολυπάω μακριά)

ἴσαμε τὰ νοτισμένα ὄρη

μὲ τοὺς ἰνδιάνους νά ᾽ναι ζαλωμένοι κάπνες

καὶ πράσινη φωτιὰ νὰ κρέμεται στὶς ζῶνες τους.

 

Μετάφραση: Γιῶργος Κεντρωτής.