ΧΕΙΡΟΓΡΑΦΟ ΣΕ ΜΠΟΥΚΑΛΙ

 

PABLO ANTONIO CUADRA

 

ΧΕΙΡΟΓΡΑΦΟ ΣΕ ΜΠΟΥΚΑΛΙ

 

Είχα κοιτάξει τους κοκοφοίνικες και τις ταμαρινιές

και τους καρπούς του μάνγκο

και είχα δει τ’  άσπρα πανιά να στεγνώνουν στον ήλιο

τον καπνό του κολατσιού στον ουρανό

του πρωινού

και τα ψάρια να σπαρταράν στα παραγάδια

κι ένα κορίτσι ντυμένο στα κόκκινα

που κατέβαινε στην ακρογιαλιά κι εγύρναγε με το σταμνί του

και πέρναγε πίσω από το σύδενδρο

και συνεχώς μιά πρόβαλλε και μιά χανότανε

και για ώρα πολλή

μου ήταν αδύνατο να κουμαντάρω το σκαρί μου δίχως τούτη την εικόνα

του κοριτσιού του ντυμένου στα κόκκινα

και με τους κοκοφοίνικες και τις ταμαρινιές και τους καρπούς του μάνγκο

και μου φαινόταν ότι όλα υπήρχαν αποκλειστικά και μόνο

επειδή υπήρχε εκείνη

και ότι τ’ άσπρα πανιά ήταν άσπρα αποκλειστικά και μόνο

όποτε εκείνη έπεφτε και ξάπλωνε

με το κόκκινό της φόρεμα και ότι ο καπνός ήταν γαλάζιος

και ευτυχισμένα και τα ψάρια και οι ανταύγειες των ψαριών ευτυχισμένες κι αυτές

και για ώρα πολλή ήθελα να γράψω ένα ποίημα

για τούτο το κορίτσι το ντυμένο στα κόκκινα

και δεν εύρισκα τρόπο να περιγράψω

το παράξενο εκείνο πράγμα που με γοήτευε

και όταν το είπα στους φίλους μου εκείνοι γέλασαν

αλλά όταν ταξίδευα στη λίμνη και γύρναγα

πάντοτε περνούσα απ’ το νησί του κοριτσιού του ντυμένου στα κόκκινα

ωσπού μια μέρα μπήκα στον ορμίσκο του νησιού του

έριξα άγκυρα και βγήκα στη στεριά

και τώρα γράφω τούτες εδώ τις αράδες και τις πετάω στα κύματα μέσα σ’ ένα μπουκάλι

γιατί αυτή είναι η ιστορία μου

γιατί βρίσκομαι τώρα να κοιτάζω τους κοκοφοίνικες και τις ταμαρινιές

και τους καρπούς του μάνγκο

τ’  άσπρα πανιά να στεγνώνουν στον ήλιο

τον καπνό του κολατσιού στον ουρανό

του πρωινού

και περνάει ο καιρός

κι εμείς περιμένουμε όλο περιμένουμε

και γρυλίζουμε σαν τα γουρούνια

και δεν λέει να ρθεί ποτέ με τα καλαμπόκια του

το κορίτσι εκείνο το ντυμένο στα κόκκινα.

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.