MAX JACOB
ΠΟΙΗΜΑ
Τὸ χαλάζι εἶναι στὴ θάλασσα· καὶ πέφτει ἡ νύχτα: «Τὸν φάρο τῶν φεγγιτῶν ἀνάψτε!»
Ἡ γηραιὰ κουρτιζάνα πέθανε στο πανδοχεῖο: καὶ δῶσ᾽ του γέλια καὶ ὅλο γέλια μὲς στὸ σπίτι.
Τὸ χαλάζι, ὁ δὲ κινηματογράφος λειτουργεῖ γιὰ τοὺς ναυτικοὺς στὸ κτίριο τοῦ σχολείου.
Ὁ δάσκαλος ἔχει ὡραία φιγούρα. Νά με κι ἐγὼ στὴν ἐξοχή· ἐκεῖ εἶναι καὶ δύο ἄνδρες ποὺ κοιτοῦν τῶν φεγγιτῶν τὸν φάρο νά ᾽ν᾽ ἀναμμένος.
«Ἐπὶ τέλους, εἶστε ἐδῶ!» μοῦ λέει ὁ δάσκαλος. «Εἴχατε πάει νὰ πάρετε σημειώσεις ὅσο ἔπαιζε ὁ σινεμάς; τὸ μικρονοικοκυριὸ τῶν παρέδρων θὰ σᾶς παραχωρήσει τὸ τραπέζι».
«Σημειώσεις; τί σημειώσεις νὰ πάρω; τὰ θέματα τῶν ταινιῶν;»
«Ὄχι! Ἐσεῖς καλεῖσθε νὰ συμπυκνώσετε τὸν ρυθμὸ τοῦ Σινεμὰ μὲ αὐτὸν τοῦ χαλαζιοῦ, καθὼς ἐπίσης καὶ μὲ τὸ γέλιο ὅσων παρίσταντο στὸν θάνατο τῆς γηραιᾶς κουρτιζάνας, προκειμένου νὰ ἀποκτήσετε ἰδέα τοῦ τί εἶναι Καθαρτήριο».
Μετάφραση: Γιῶργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου