ΖΩΗ ΚΑΙ ΠΑΛΙΡΡΟΙΑ

 

MAX JACOB

 

ΖΩΗ ΚΑΙ ΠΑΛΙΡΡΟΙΑ

 

Ὑπάρχουν φορὲς ποὺ δὲν ξέρω ποιά διαύγεια συντελοῦσε στὸ νὰ διακρίνουμε τὸ λοφίο κάποιου κύματος, ὅπως ὑπῆρξαν καὶ φορὲς ποὺ τῶν ὀργάνων μας ὁ θόρυβος δὲν ἔσωνε νὰ σκεπάσει τὸν πάταγο τοῦ Ὠκεανοῦ ποὺ ὁλοένα κοντοζύγωνε. Ἡ νύχτα στὴ βίλα ἦταν περικυκλωμένη ἀπὸ θάλασσα. Ἡ φωνή σου εἶχε τὴν κύρτωση φωνῆς τῆς κολάσεως, τὸ δὲ πιάνο δὲν ἦταν τίποτ᾽ ἄλλο πιὰ ἀπὸ ἠχηρὸ σκοτάδι. Τότε ἐσύ, ἤρεμη, φορώντας τὴν κόκκινη ἐργατική σου φόρμα, μοῦ ἄγγιξες τὸν ὦμο μὲ τὸ ἐξωτερικὸ τοῦ δοξαριοῦ σου, καὶ ἦταν σὰν νὰ μὲ εἶχε ἀνακόψει ἡ αἴσθηση τοῦ Κατακλυσμοῦ. «Τὸ ξαναπᾶμε ἀπ᾽ τὴν ἀρχή!», μοῦ εἶπες. Ὦ ζωή! ὦ πόνε! ὦ βάσανα αὐτῶν τῶν αἰώνιων —φτοὺ κι ἀπ᾽ τὴν ἀρχή— ἐπανενάρξεων! καὶ πόσες φορὲς ἀκόμα νὰ πνιγῶ στὸν Ὠκεανὸ τῶν ἀναγκαιοτήτων! καὶ πόσες φορὲς δὲν ἔχω φεῦ πεῖ, δαμάζοντας πραγματικὲς λύπες καὶ θλίψεις, αὐτὸ τὸ Τὸ ξαναπᾶμε ἀπ᾽ τὴν ἀρχή!, μὲ τὴ θέλησή μου νὰ εἶναι σὰν τὴ βίλα τρομερὴ ἐκείνη ἐκεῖ τότε τὴ νύχτα. Οἱ νύχτες γιὰ μένα ἔχουν ὅ,τι καὶ τῶν ίσημεριῶν οἱ παλίρροιες.

 

Μετάφραση: Γιῶργος Κεντρωτής.