SALVADOR NOVO
Ο ΑΝΑΝΕΩΜΕΝΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ
Ο ανανεωμένος θάνατος της νύχτας
όταν πλέον δεν μας απομένει
παρά μόνο το σύντομο και αχνό φως της συνείδησης
και ξαπλώνουμε πλάι στα βιβλία
απ’ όπου το ’σκασαν οι λέξεις χωρίς όμως να φύγουν,
σταυρωμένες στο χέρι μου, και μέσα σε τούτη την οικογενειακή κρύπτη
που υπάρχει σε κάθε καθρέφτη και σε κάθε της μέρος έχει τη μαρτυρία του εγκλήματος
και που αφήνουμε στις ντουλάπες της
τη χρυσαλλίδα των ανεπανόρθωτων αποχαιρετισμών
με τους οποίους οφείλουμε να βαλσαμώσουμε το μέλλον,
και στους κρεμασμένους που αιωρούνται σε όλες τις λάμπες,
και στο δηλητήριο όλων των ποτηριών που ξεπλένουμε,
και σ’ εκείνη την ηλεκτρική καρέκλα
όπου έχουμε παρατήσει τις μεταμφιέσεις μας
για να κρυφτούμε μες στα μοναχικά σάβανα,
η καρδιά μου εμένα τίποτ’ άλλο πια δεν ξέρει εκτός απ’ το να βάζει σημάδια στα βήματα
και να κόβει βόλτες σαν τίγρης σε τσίρκο
που είναι κοντά σε μιαν ελευθερία εντελώς άπιαστη.
Όλοι μας έχουμε φτάσει στα μνήματά μας
την ώρα την καλή, την ώρα την κατάλληλη,
με ασθενοφόρα και για τα πιο ασθενή βαλάντια
ή μάλλον με αυτοκτονίες φυσικές και προμελετημένες.
Κι εγώ δεν μπορώ να συνεχίσω να σχεδιάζω το τέλειο σενάριο
όπου η σελήνη θά ’πρεπε να παίζει ρόλο πρωταγωνιστικό,
γιατί σε τούτες τις στιγμές
υπάρχουν τρένα σ’ όλη τη γη
που αφήνουν πονεμένους στεναγμούς
και που φεύγουν
και η σελήνη δεν σχετίζεται καθόλου
με τις σύντομες πυγολαμπίδες που μας φρουρούν και μας κοιτάνε
από κάποιον κοντινό και άγνωστο ουρανό
γεμάτον πολύγλωσσα και αναρίθμητα αστέρια.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου