VICENTE GERBASI
ΣΤΟ ΔΑΣΙΚΟ ΒΑΘΟΣ ΤΗΣ ΜΕΡΑΣ
Η απλή πράξη της αράχνης που υφαίνει έν’ αστέρι
στο μισοσκόταδο,
το ελαστικό βήμα του γάτου που κινάει προς την πεταλούδα,
το χέρι που γλιστράει στου αλόγου τη ζεστή ράχη,
η αστρική οσμή από τ’ άνθη του καφέ,
της βανίλιας η γαλάζια γεύση
με κόβουν και με σταματούν στο βάθος της ημέρας.
Κοίλη λάμψη από φτέρες,
αντιβούισμα εντόμων,
εναλλασσόμενη παρουσία του νερού στις πετρώδεις γωνίες.
Αναγνωρίζω εδώ την εποχή μου που εφτιάχτηκε από ανήμερους ήχους,
από φλόγες ορχιδέας,
από χώρους θερμούς δασικούς,
όπου πάει ο δρυοκολάπτης και ηχολογάει ο χρόνος.
Εδώ το δείλι επινοεί κόκκινα πετράδια,
αστερισμούς πυγολαμπίδων,
πτώσεις φύλλων φεγγερών επάνω στις αισθήσεις,
στα βάθη επάνω της ημέρας,
όπου γητεύονται τ’ αγροίκα κόκαλά μου εμένα.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου