ΣΚΟΤΕΙΝΟ ΛΙΒΑΔΙ ΜΟΥ ΛΕΕΙ ΝΑ ΚΟΠΙΑΣΩ

 

JOSÉ LEZAMA LIMA

 

[ΣΚΟΤΕΙΝΟ ΛΙΒΑΔΙ ΜΟΥ ΛΕΕΙ ΝΑ ΚΟΠΙΑΣΩ...]

 

Σκοτεινό λιβάδι μού λέει να κοπιάσω,

τ’ αμετακίνητα, σφιχτοζωσμένα του τραπεζομάντηλα

γυροφέρνουνε μέσα μου, κοιμούνται στο μπαλκόνι μου.

 

Κυριαρχούν στην απλωσιά του, κι ο ακαθόριστος

αλαβάστρινος τρούλος του ζωντανεύει ξανά.

Πάνω απ’ τα νερά του καθρέφτη

λίγη και αχνή η φωνή εν μέσω εκατό δρόμων,

την έκπληξή της προετοιμάζει η μνήμη μου:

ζαρκάδι στα ουράνια, δροσοσταλίδα, αναλαμπή.

 

Χωρίς ν’ ακούω που με φωνάζουν

αμέριμνος χιμάω στο λιβάδι,

αυτάρεσκος όντας μέσα σε νέο λειωμένο λαβύρινθο.

 

Εκεί βλέπεις διάσημα λείψανα,

εκατό κεφάλια, σάλπιγγες, χίλιες συναρτήσεις

ανοίγουνε τον ουρανό του, το βουβό του ηλιοτρόπιο.

Αλλόκοτο πράγμα η έκπληξη σε τούτον εδώ τον ουρανό,

όπου δίχως να το θέλουνε οι φωνές γυρίζουν τσαλαπατημένες

και αντιλαλούν στο μεστωμένο του κέντρο.

 

Λιβάδι ολοσκότεινο περνοδιαβαίνει.

Ανάμεσα στα δύο, στον άνεμο και στο τσιγαρόχαρτο,

ο άνεμος, ο λαβωμένος άνεμος αυτού του μαγικού

θανάτου, είναι ένας και του έχουν πει οριστικά αντίο.

Κανένα πουλί δεν τρέμει πια, όχι, κανένα.

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.