ΟΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΞΗΡΑΣΙΕΣ

 

ALDO PELLEGRINI

 

ΟΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΞΗΡΑΣΙΕΣ

 

Ω μύγες κουβαλημένες στις προσευχές του τρόμου

χώμα καυτό, υπεσχημένο αλάβαστρο που ουδέποτε φτάνει

είναι σκληρό το βλέμμα εκεί όπου τρέχει άγριος ο ουρανός στο πεζοδρόμιο

και οι απρόσιτες κόμες ξεχύνουν τα μετάξιά τους

ενώ γυναίκες αχανείς κυλούν στου χρόνου τις κλιτύες.

 

Ο αγέλαστος ήλιος φανερώνει το τατουάζ του, φαντασμένο ορθώνεται πετιέται το κεφαλόβρυσο της σκόνης

κοντοστέκεται η άνοιξη και υποχωρεί ίσαμ’ εκεί που αγκυροβολούν τα πρώτα φώτα

ιδού δε τα κατάπληκτα μήλα και ένας πνιχτός βρυγμός οδόντων

ν’ αντιστέκονται στο απίθανο μεταλλικό σου βλέμμα.

 

Πριν εξαφανιστείς, τρίζει της άμμου το νήμα, ο λήθαργος σου σπάει,

ιστός αράχνης, το ρίγος σου δεν περνάει

ο σπορέας της αγωνίας χάνει ύψος, το μωλωπισμένο έδαφος δεν αντέχει άλλο το φορτίο του

οι καρποί εξαντλούνται

σοδειά δεκεμβριανή

σοδειά της λήθης όπου κανείς δεν αιτείται εκεχειρία.

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.