ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΑΓΑΠΗΣ

 

PABLO NERUDA

 

ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΑΓΑΠΗΣ

 

Τους έβαλα στο πλοίο μου.

Ήταν μέρα και η Γαλλία

φορούσε τη φορά εκείνη

το καθημερινό φανταχτερό της φόρεμα,

και ήταν

διαύγεια κρασιού και αέρα

το ένδυμά της, ένδυμα θεάς του δάσους.

Το πλοίο μου με το αλλόκοτο όνομα

Γουίνιπεγκ

περίμενε

δεμένο στην προκυμαία του πυρπολημένου κήπου,

στα παλιά και τόσο αψιά κρασιά της Ευρώπης.

Αλλά οι Ισπανοί μου εμένα δεν ήρθαν

από τις Βερσαλλίες

του ασημένιου χορού,

από τους παλιούς αμαράντινους τάπητες,

από τις κούπες

με το κρασί,

όχι, από εκεί δεν ήρθαν,

όχι, από εκεί δεν ήρθαν, όχι.

Ήρθαν από πιο μακριά,

από κάμπους και από φυλακές,

από τη μαύρη άμμο

της Σαχάρας,

από τραχιούς κρυψώνες

όπου κείτονταν

πεινασμένοι και γυμνοί,

ήρθαν εκεί

στο λαμπρό μου

πλοίο,

στο πλοίο, στη θάλασσα, στην ελπίδα,

ήρθαν που τους εφώναξα έναν-έναν

εγώ, απ’ τις φυλακές τους,

απ’ τα φρούρια

της αμφιταλαντευόμενης Γαλλίας,

το στόμα το δικό μου τους φώναξε

και ήρθαν,

Σααβέδρα, είπα, και ήρθε ο χτίστης,

Σούνιγα, είπα, και ήταν ήδη εκεί,

Ρόσες, φώναξα, και ήρθε μ’ ένα αυστηρό χαμόγελο,

ούρλιαξα, Αλβέρτι! και με χέρια όλο από χαλαζία

ήρθε η ποίηση.

Εργάτες, ξυλουργοί,

ψαράδες,

τορναδόροι, μηχανουργοί,

αγγειοπλάστες,

βυρσοδέψες:

το πλοίο εγέμισε κόσμο

κι έφυγε για την πατρίδα μου.

Εγώ ένιωσα στα δάχτυλά μου

της Ισπανίας

τους σπόρους

που εγώ ο ίδιος έσωσα και τους εσκόρπισα

στη θάλασσα, οδηγώντας τους

των λιβαδιών

στην ειρήνη.

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.