1921

 

PABLO NERUDA

 

1921

 

Το τραγούδι της γιορτής... Ο Οκτώβριος,

το βραβείο

της Άνοιξης:

ένας Πιερότος με πλατιά φωνή που ξαμολάει

την ποίησή μου πάνω στην τρέλα

και εγώ, κόψη λεπτή

μαύρου σπαθιού ανάμεσα σε γιασεμιά και μάσκες

που περπατάει ακόμα σκυθρωπή και μόνη

και κόβει το πλήθος με τη μελαγχολία

της Όστριας, κάτω από τα κρόταλα

και το ξετύλιγμα που χαρίζουνε οι σερπαντίνες.

Κι έπειτα, ποίημα το ποίημα,

στίχο το στίχο στο σπίτι και στο δρόμο

σπέρνει το νέο βιβλίο,

20 ποιήματα με γεύση αλμυρή

σαν είκοσι κύματα με γυναίκες και θάλασσα,

ανάμεσα στο ταξίδι της επιστροφής στην επαρχία

πλέοντας στον μεγάλο ποταμό του Πουέρτο Σααβέδρα

και στο γενναίο χτύπημα του Ειρηνικού Ωκεανού,

ανάμεσα σε μια μοναξιά και σ’  ένα ας πούμε φιλί

που τό ’χε δρέψει ο έρωτας· φύλλο το φύλλο

σαν δέντρο που ξυπνάει αργά-αργά – έτσι

γεννήθηκε το μικρό εκείνο και θυελλώδες βιβλιαράκι.

Και ποτέ, καθώς τό ’γραφα

σε τρένα ή γυρνώντας από τη γιορτή ή από την οργή της ζήλειας

ή από τη νύχτα την ορθάνοιχτη στα πλευρά

του καλοκαιριού σαν πληγή υπερεξαίσια

που την εχαράκωνε το φως τ’ ουρανού

και της δροσιάς η κουκουλωμένη καρδιά,

ποτέ δεν έβαλε στο νου του ο νεαρός και μόνος άντρας,

ο ξέχειλος από έρωτα, ότι η αλυσίδα του,

η φυλακή του χωρίς έξοδο σε μάτια γυναικεία,

σε επιδερμίδα που καταβροχθίζει, σε στόμα άλικο,

θα εξακολουθούσε να τον πυρπολεί

και ότι τούτη η οικείωση και τούτη η μοναξιά

θα συνέχιζαν ν’ ανοίγουν και σε άλλα πλάσματα

ρόδα αέναα, ασπασμούς αχανείς,

φωτιές άσβηστες γεμάτες παπαρούνες ολοκόκκινες.

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.