PABLO NERUDA
ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ-ΤΕΛΟΣ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΝΕΙΣ
Στο τέλος-τέλος δεν υπάρχει κανείς, όχι, όχι,
ούτε στόμα υπάρχει ούτε φωνή,
ούτε μάτια, ούτε χέρια, ούτε πόδια: όλα τους χάθηκαν·
μ’ ένα τσέρκι τρέχει η διάφανη μέρα,
ο δροσερός αέρας είναι μέταλλο γυμνό.
Ναι, μέταλλο, αέρας και νερό, και κίτρινη ανθοφορία,
μαζεμένος όλος σ’ ένα τσαμπί,
κάτι παραπάνω, η επιμονή της ευωδιάς του,
η αγνή της γης κληρονομία.
Πού είναι η αλήθεια; Μα το κλειδί
εχάθηκε σ’ ένα στράτευμα από πόρτες,
και βρίσκεται εκεί ανάμεσα με τόσα άλλα,
χωρίς να βρίσκει
ποτέ
την κλειδαριά του.
Κι εσύ στο τέλος,
ακριβώς γι’ αυτό, δεν ξέρεις πού να χάσεις
το κλειδί, την αλήθεια, το ψέμα.
Εδώ
δεν υπάρχει δρόμος, κανείς δεν έχει πόρτες,
μόνο η άμμος ανοίγει τρέμοντας.
Και ανοίγει όλη η θάλασσα, όλη η σιωπή,
το διάστημα όλο με κίτρινα άνθη·
ανοίγει το τυφλό άρωμα της γης
και, όπως δεν υπάρχουν δρόμοι,
κανένας δεν πρόκειται νά ’ρθει, παρά μόνο
η μοναξιά, και θα ηχεί
σαν τραγούδι που το λέει κάποια καμπάνα.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου