ΚΑΙ ΞΑΦΝΙΚΑ ΜΠΑΛΑΝΤΑ

 

PABLO NERUDA

 

ΚΑΙ ΞΑΦΝΙΚΑ ΜΠΑΛΑΝΤΑ

 

Θα μπορούσε όντως να έχει ξανάρθει

σαν άρωμα ή σαν φόβος, σαν ξένος

που δεν καλοξέρει τον δρόμο ή το σπίτι.

Θα μπορούσε όντως, τόσο αργά, και ακόμα αργότερα,

στα δύο νά ’χει ανοιχτεί η ζωή, και από τη ρήξη της

κάτι γεννιέται τώρα στο βάθος-βάθος

αυτού που ήταν πρώτα στάχτη,

για να τρέμει έπειτα το ποτήρι με το νέο κρασί

που πέφτει και βάζει φωτιά. Αχ, θα είναι το ίδιο ακριβώς

όπως και χθες, περπατώ χωρίς οδοδείκτες, χωρίς φανάρια,

και τα αστέρια φλογίζονται από φρεσκάδα

γιασεμιών ανάμεσα σε σένα και τη νύχτα,

αχ! είναι κάτι που προϋποθέτει τη χαρά

που απορρίφθηκε εσπευσμένα

και τούτο δηλώνει, χωρίς κανείς να το ακούει,

πως δεν υπάρχει παραίτηση. Και υψώνεται και πάλι σημαία

στους καμένους πύργους.

Αχ έρωτα, αχ έρωτα του αιφνιδιασμού και της απειλής,

ξαφνικέ, σκοτεινέ εσύ έρωτα, ανατριχιάζει

η μνήμη και αράζει

το ασημένιο πλοίο,

στην πρωινή προκυμαία·

ομίχλη και αφρός σκεπάζουν τις ακτές,

κραυγή τεράστια από το διάστημα τραβάει προς τα νησιά,

ενώ στη μέση της πληγωμένης πύλης του ωκεανού

στέκεται η αγάπη μου με το νυφικό της όλο από κρίνα,

όντας έτοιμη να σαλπάρουμε. Δες τους βοστρύχους της:

είναι δυο καθαροί καταρράκτες από κάρβουνα,

δυο μαύρα φτερά όμοια με των χελιδονιών,

δυο βαριές νικηφόρες καδένες.

Στην τελετή του αρραβώνα είναι εκείνη

και περιμένει, στεφανωμένη από τη θάλασσα,

στης φαντασίας την προκυμαία.

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.