Η ΑΛΗΘΕΙΑ

 

PABLO NERUDA

 

Η ΑΛΗΘΕΙΑ

 

Σας αγαπάω, ιδεαλισμέ και ρεαλισμέ,

σαν το νερό και την πέτρα

είσαστε κι εσείς

μέρη του κόσμου,

φως και ρίζα του δέντρου της ζωής.

 

Μην μου κλείσετε τα μάτια

ακόμη και μετά θάνατον·

θαν τα χρειαστώ κι άλλο για να μαθαίνω,

τον θάνατό μου για να δω και να τον καταλάβω.

 

Χρειάζομαι το στόμα μου,

για να τραγουδάει αργότερα, όταν εγώ δεν θα υπάρχω.

Και την ψυχή μου και τα χέρια μου και το σώμα μου χρειάζομαι,

για να συνεχίσω, αγάπη μου, να σ’ αγαπάω.

 

Δεν γίνεται – το ξέρω, αλλά θαν τό ’θελα.

 

Αγαπώ ό,τι δεν έχει τίποτ’ άλλο εκτός από όνειρα.

 

Έχω έναν κήπο με λουλούδια που δεν υπάρχουν.

 

Είμαι αναμφισβήτητα τριγωνικός.

 

Ακόμα μου λείπουν τ’ αφτιά μου,

αλλά τα τύλιξα για να τ’ αφήσω

σε κάποιο ποτάμιο λιμάνι, στην ενδοχώρα

της Δημοκρατίας της Μαλαγουέτας.

 

Δεν αντέχω να μου βαραίνει άλλο ο λόγος τον ώμο μου.

 

Θέλω να επινοήσω την θάλασσα ημών την επιούσια.

 

Ήρθε μια φορά να με δει

ένας μεγάλος ζωγράφος που ζωγράφιζε στρατιώτες.

Ήταν όλοι τους ηρωικοί και ο καλός εκείνος άνθρωπος

τους  εζωγράφιζε στο πεδίο της μάχης

να πεθαίνουν έτσι χάριν γούστου.

 

Αλλά ζωγράφιζε και ρεαλιστικές αγελάδες,

και ήταν τόσο μα τόσο εμφατικά αγελάδες,

που κάποιος εκεί κατάντησε έως και να μελαγχολήσει

όντας ωστόσο πρόθυμος να μηρυκάζει εις τους αιώνας των αιώνων.

 

Σιχαμάρα και φρίκη! Έχω διαβάσει μυθιστορήματα

τόσο ευγενικά και γενναιόδωρα

και τόσες χιλιάδες στίχους

για την Πρωτομαγιά,

που τώρα πια γράφω μόνο για τις 2 αυτού του μήνα.

 

Μου φαίνεται ότι ο άνθρωπος

τσαλαπατάει τα τοπία

και ότι ο δρόμος που είχε παλιά ουρανό

τώρα μας κυριεύει

με την εμπορική του ισχυρογνωμοσύνη.

 

Έτσι συμβαίνει συνήθως και με την ομορφιά:

τη συσκευάζουν σύμφωνα με το γούστο και τους τρόπους τους

λες και δεν θέλουν να μας κάνουν εμάς αγοραστές της.

 

Ας αφήσουμε την ομορφιά να χορεύει νυχθημερόν

με τους πιο απαράδεκτους μνηστήρες·

ας μην την αναγκάσουμε να πάρει

της αλήθειας το χάπι για φάρμακο.

 

Και με την πραγματικότητα τι κάνουμε; Το ίδιο, χωρίς αμφιβολία,

αλλά ας την αφήσουμε να μας μεγαλώνει,

να μας πλαταίνει, να μας κρυώνει,

να μας ξεκαθαρίζει τα πράγματα

τόσο με του ψωμιού όσο  και με της ψυχής την τάξη.

 

Ας το πω ψιθυριστά! Εγώ διατάζω

το άσπιλο δάσος,

να πει μυστικά το μυστικό του

και στην αλήθεια. Και λέω: μη σταματάς για πολύ,

γιατί θα φτάσεις να σκληρύνεις σαν το ψέμα.

 

Δεν είμαι πρύτανης πουθενά, τίποτα δεν διευθύνω,

και γι’ αυτό ακριβώς θησαυρίζω εδώ

του τραγουδιού μου τα λάθη.

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.