FERNANDO CHARRY LARA
ΟΥΡΑΝΟΣ ΜΙΑΣ ΜΕΡΑΣ
Όλο σύννεφα είναι η μέρα, όλο, ολόλευκα, τα σύννεφα,
Τα σύννεφα τα τόσο μακρινά και ο άνεμος που τά ’χει ζώσει,
Τα σύννεφα και το καλοκαιράκι που λάμπει στα λιβάδια
Καθώς το απόγευμα χρυσώνει, αμίλητο, το μέτωπό μου.
(Ασήκωτη λαμπρότητα ξυπνάει τ’ όνειρο στη μνήμη
Μιας μέρας μυστηριακής που την καρδιά εμέθυσε·
Τον αίθριο αγάπησα ουρανό μιας διψαλέας θλίψης
Παρόμοιας με των δειλινών την πρόσβαρη τη θλίψη.
Πού βρίσκεταιι, από ποιά χώρα κι από ποιόν ορίζοντα θε νά ’ρθει η μέρα; –
Σάμπως χαμένος ήλιος μες στις αργοπορημένες τις εσπέρες;
Την τραγουδάω, και τα σύννεφά της είναι ο χαμένος ουρανός
Περιπλανώμενος στα λόγια μου σαν λάμψη ονειροπαρμένη.)
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου