ΤΑ ΧΑΜΕΝΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ

 

PABLO NERUDA

 

ΤΑ ΧΑΜΕΝΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ

 

Απ’ όσα γράφουν για μένα

εγώ τα διαβάζω σαν να μην τα βλέπω, επί τροχάδην,

σαν να μην προορίζονται για μένα

τα λόγια: ούτε τα σωστά ούτε τα σκληρά.

Και δεν είναι επειδή δεν δέχομαι

την αλήθεια, καλή ή κακή ασχέτως:

το καλογυαλισμένο μήλο που θέλουν να μου χαρίσουν

ή τα δηλητηριώδη περιττώματα που λαμβάνω.

Γι’  άλλο πράγμα πρόκειται.

Για το δέρμα μου, για τα μαλλιά μου,

για τα δόντια μου,

για ό,τι μου συνέβη με όσα μου λάθη στον δρόμο μου:

για το σώμα και για τον ίσκιο μου πρόκειται.

 

Και αναρωτιέμαι, όπως άλλωστε αναρωτήθηκαν κι άλλοι,

γιατί άνθρωποι χωρίς αγάπη και χωρίς σιωπή

ανοίγουν τη ρωγμή και μ’ ένα καρφί

που το σφυροκοπούν

τρυπάνε τον ιδρώτα ή το ξύλο,

την πέτρα ή τη σκιά

που ήταν εξ αρχής η δική μου ουσία;

 

Γιατί να με αγγίζουν; –  αφού ζω μακριά τους,

δεν υπάρχω γι’  αυτούς, δεν βγαίνω έξω,

και δεν γυρνάω πίσω, σπίτι μου,

επειδή της αλφαβήτας τα πουλιά

μου απειλούν τα νύχια και τα μάτια μου.

Να προσφέρω ικανοποίηση οφείλω μήπως ή να υπάρχω;

Σε ποιόν ανήκω εγώ;

Πώς υποθηκεύτηκε η δύναμή μου

κι έφτασε ακόμα και να μη μου ανήκει;

Γιατί πούλησα το αίμα μου;

Και ποιοί είναι τώρα οι ιδιοκτήτες

των αβεβαιοτήτων μου, των χεριών μου,

του πόνου μου, της κυριαρχίας μου;

 

Είναι φορές πού φοβάμαι

να περπατήσω δίπλα σε ποτάμια απόμακρα,

να κοιτάξω τα ηφαίστεια

που ανέκαθεν τα ήξερα και με ήξεραν·

και είναι φορές, είτε από πάνω είτε από κάτω,

που το νερό, η φωτιά, μ’ ελέγχουν επίμονα:

νομίζουν πως δεν λέω πια την αλήθεια,

ότι είμαι από αλλού.

 

Γι’ αυτό, με λύπη

διαβάζω αυτό που ίσως δεν ήταν λύπη,

αλλά συναίνεση ή οργή,

ή επικοινωνία με το αόρατο.

Για μένα, ωστόσο,

τόσα λόγια ένα θα μπορούσαν:

να με χωρίσουνε απ’ τη μοναξιά μου.

Γι’  αυτό και τα προσπέρασα αδιάφορα,

ούτε προσβεβλημένος ούτε αγνοώντας τα,

σαν να ήταν γράμματα

γραμμένα γι’ άλλους ανθρώπους

όμοιους μ’ εμένα,

αλλά μακριά από μένα,

κάτι γράμματα που είναι χαμένα.

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.