ΜΑΚΡΙΑ, ΠΟΛΥ ΜΑΚΡΙΑ

 

PABLO NERUDA

 

ΜΑΚΡΙΑ, ΠΟΛΥ ΜΑΚΡΙΑ

 

Μου αρέσει να τραγουδάω στην εξοχή.

 

Πλατιά είναι η γη, τα φυλλώματα

πάλλονται, η ζωή

τους πολλαπλασιασμούς της αλλάζει:

από μέλισσα σε γύρη, σε κλαράκια,

σε κυψέλη, σε βόμβο, σε καρπό,

και είναι τα πάντα εκεί τόσο μυστικά και άδηλα

που, ανασαίνοντάς τα ανάμεσα στα φύλλα,

σου φαίνεται να μεγαλώνει μαζί σου

και της σιωπής η οικονομία.

 

Ήταν πολύ μακριά από τη χώρα μου

εκείνη η εξοχή, κι ακόμα κι η νύχτα

περπάταγε με βήματα άλλα,

με βήματα ματωμένα, φωσφορίζοντα.

 

Από πού ήρθε, αλήθεια, ο ποταμός

Ιραβάντι φέρνοντας και τις ρίζες του;

 

Από πολύ-πολύ μακριά, που ήταν μαζί με τις τίγρεις.

 

Εκεί, στη σκοροφαγωμένη σκιά,

πυρκαγιά ήτανε τα φτερά

στην αντανάκλαση που φτιάχνανε οι φτερούγες,

και πέταγε το άθαφτο πράσινο

ανάμεσα απ’ της φωτιάς τις αλλεπάλληλες εκρήξεις.

 

Αχ είδα τη στρογγυλή αστραπή

της λεοπάρδαλης στο μονοπάτι

κι ακόμα μπορώ να δω τα δαχτυλίδια

του χαμένου καπνού στου χρυσαφιού το δέρμα,

το απότομο τίναγμα και το άλμα

εκείνης της οργής της φορτωμένης αστέρια.

 

Ελέφαντες είδα που ακολουθούσαν

το δρόμο μου στις ερημιές,

γκρίζες προβοσκίδες άσπιλες,

σκισμένα παντελόνια του χρόνου,

ω κτήνη βαμμένα στης ομίχλης το χρώμα,

στη φυλακή στρυμωγμένα

των σιωπηλών σκοταδιών

την ώρα που κάτι ζυγώνει κι έπειτα φεύγει,

ταμπούρλο, φόβος, όπλο ή πυροβολισμός.

 

Και φτάνει να κυλιέται μες στα φύλλα

ο σκοτωμένος ελέφαντας,

μες στην εμβρόντητη τη μοναρχία του.

 

Με τέτοιες αναμνήσεις θυμάμαι

την απέραντη ζούγκλα της νύχτας,

τη μεγάλη καρδιά σαν κροταλίας να κάνει.

 

Ήταν σαν να ζούσα

στης γης μέσα τη μήτρα:

σφύριγμα σβέλτο, χτύπος

από κάτι σκοτεινό που έπεσε·

το έτσι θέλω των φύλλων

που περιμένουν το ξετύλιγμά τους

και των εντόμων τους καταρράχτες,

τις προνύμφες που σκάνε και μεγαλώνουν,

τις καταβροχθισμένες αγωνίες,

τη νυχτερινή συγκατοίκηση

ζωών και θανάτων.

 

Αχ, εκράτησα ό,τι έζησα,

και είναι τόσο του αρώματος το βάρος,

που ακόμα ηγεμονεύει στις αισθήσεις μου

ο σφυγμός της μοναξιάς

κι έχει μαζί του τους παλμούς των δασών και των θαμνότοπων.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.