PABLO NERUDA
ΕΡΩΤΕΣ: ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ
Φοιτητικός έρωτας εαρινός
με κερασιές φλεγόμενες στα φτωχικά δρομάκια
και με τα τραμ να στριγγλίζουν στις γωνίες,
με κορίτσια σαν το κρύο νερό, κορμιά
πλασμένα από χιλιάνικο πηλό, λάσπη και χιόνι,
και από φως και μαύρη νύχτα, όλα μαζί ένα,
αγιόκλημα ριγμένο στο κρεβάτι
με τη Ρόσα ή τη Λίνα ή την Κάρμεν ήδη γυμνές
και με το μυστήριό τους μάλλον εξηγημένο
ή νά ’ναι, έστω, κάπως μυστήριες ακόμα, καθώς κυλούσαν
στην αγκαλιά ή στη σπείρα ή στον πύργο
ή στον κατακλυσμό γιασεμιών και στομάτων.
Έγινε χτες ή αύριο εκείνη η φευγαλέα
άνοιξη; Ω ρυθμέ
της ηλεκτρισμένης μέσης,
ω πεντακάθαρε σπασμέ του σπέρματος
που πετάγεται απ’ το τούνελ του να γίνει είδος
και η νικημένη εσπέρα νά ’ναι μ’ έναν νάρδο
μισοκοιμισμένη και στα χαρτιά μου ανάμεσα
με τις αράδες τις δικές μου εκεί συρμένες,
με τη ζύμη την άμιχτη, με το κύμα,
με την περιστέρα και με τη κόμη λυμένη.
Έρωτες του χτες, γρήγοροι
και διψασμένοι, κλειδί το κλειδί συνταιριασμένοι,
μαζί με όλη τη περηφάνια του μοιρασμένου πράγματος!
Η ποίησή μου –έχω τη γνώμη– δεν θεμελιώθηκε
στη μοναξιά, όχι, αλλά σ’ ένα κορμί,
σε κορμιά κι άλλα κορμιά, που
είχαν δέρμα όλο από φεγγαρίσιο φως
και των φιλιών της γης την αφθονία.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου