ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΦΩΣ ΚΑΘΑΡΟ

 

PABLO NERUDA

 

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΦΩΣ ΚΑΘΑΡΟ

 

Δεν υπάρχει φως καθαρό

ούτε σκιά στις αναμνήσεις:

έγιναν κατάγκριζη στάχτη

ή βρόμικο πεζοδρόμιο

κάποιου δρόμου εκεί που τον πατάνε πόδια ανθρώπινα

που ασταμάτητα μπαινόβγαιναν στην αγορά.

 

Αλλά και κάτι άλλο: ακόμα ψάχνουν οι αναμνήσεις τί να δαγκώσουν

σαν δόντια θηρίου ανικανοποίητου.

Ψάχνουν, ροκανίζουν και το τελευταίο κόκαλο, όσο καταβροχθίζουν

τη μακριά σιωπή των πραγμάτων που έμειναν πίσω.

 

Τα πάντα έμειναν πίσω, νύχτες και αυγές,

η μέρα κρεμασμένη σαν γέφυρα ανάμεσα σε ίσκιους,

οι πόλεις, τα λιμάνια του έρωτα και η μνησικακία,

σαν να ’χε μπει στο μαγαζί ο πόλεμος

και κατέβασε απ’ τα ράφια ό,τι υπήρχε και δεν υπήρχε,

αλλ’ ακόμα και αυτά τα άδεια ράφια,

και ορμάει έτσι τώρα ο άνεμος μέσ’ απ’ τις σπασμένες πόρτες

και της λήθης κάνει να χορεύουν τα μάτια.

 

Γι’ αυτό και με αργή-αργή φωτιά ανατέλλει το φως της μέρας,

ο έρωτας, κάποιας μακρινής ομίχλης το άρωμα,

και δρόμο το δρόμο πιάνει η πόλη δίχως σημαίες

ξανά να δονείται, ακόμα δε ίσως και να ζει στων καπνών μέσα τη δίνη.

 

Ώρες του χθες συρραμμένες με το νήμα

μιας ζωής κεντημένης σαν από ματωμένο βελόνι

ανάμεσα σε μονίμως ανατρεπόμενες αποφάσεις,

στ’ ατέλειωτα χτυπήματα της θάλασσας και της αμφιβολίας,

αλλά και στον παλμό τ’ ουρανού και όλων των γιασεμιών του.

 

Ποιός είναι αυτός ο άλλος μου εαυτός; – εκείνος που δεν γνώρισε

χαμόγελο και πέθανε από απόλυτο πένθος;

Ή εκείνος που έβαλε τα κρόταλα και της γιορτής το γαρύφαλλο

ν’ ανατρέψουν την καθηγητική έδρα του ψύχους;

 

Είναι αργά, πολύ αργά. Μα συνεχίζω. Συνεχίζω με το ένα παράδειγμα

μετά το άλλο, χωρίς να ξέρω καν ποιό είναι το ηθικό δίδαγμα,

διότι είχα όσες ζωές είχα κι όμως είμαι απών,

και είμαι εδώ όπως είμαι τώρα, και συνάμα είμαι ο άνθρωπος που ήμουν.

 

Μάλλον αυτό είναι το τέλος, η μυστηριώδης αλήθεια.

 

Η ζωή, η συνεχής διαδοχή επαλλήλων κενών

που με μέρα και σκοτάδι γέμιζαν ετούτο δω το ποτήρι,

και η λάμψη ενταφιάστηκε σαν αρχαίος πρίγκιπας

με το σάβανό που της είχε ραμμένο η ορυκτή αρρώστια –

κι αργήσαμε τόσο, που δεν προφτάσαμε να υπάρξουμε:

να είσαι και να μην είσαι – να τί είναι η ζωή.

 

Απ’ ό,τι ήμουν δεν έχω παρά μόνο τούτα τα σκληρά σημάδια,

γιατί τούτοι ακριβώς οι πόνοι επιβεβαιώνουν την ύπαρξή μου εμένα.

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.