ΑΝΟΙΞΗ ΣΤΟ ΦΟΡΤΕ ΤΗΣ

 

PABLO NERUDA

 

ΑΝΟΙΞΗ ΣΤΟ ΦΟΡΤΕ ΤΗΣ

 

Σιγά-σιγά αλλά και μάνι-μάνι

έτυχε να ζω, συνέβη –

μα πόσο ασήμαντο είναι το θέμα αυτό:

τούτες οι φλέβες εκουβάλησαν

το αίμα μου που σπανίως εγώ το έβλεπα·

τον αέρα τόσων περιοχών ανάσανα,

μα μέσα μου δεν σώζεται ούτε δείγμα τους·

και, στο τέλος-τέλος, όλοι πια το ξέρουν:

κανείς δεν παίρνει τίποτα μαζί του,

η ζωή μας είναι κάτι δανεισμένα κόκαλα.

Το πιο καλό είναι να μάθεις να μην σου περισσεύει

ούτε λύπη ούτε χαρά,

να ελπίζεις  να πέσει  ίσως δυο φορές η τελευταία σταγόνα,

να ζητάς περισσότερα απ’ το μέλι και απ’ το σκοτάδι.

 

Μπορεί να ήταν η τιμωρία μου·

ίσως όμως και η καταδίκη μου να είμαι ευτυχισμένος.

Ας σημειωθεί εδώ δε ότι ούτ’ ένας δεν πέρασε πλάι μου

χωρίς να μοιραστώ μαζί του το είναι μου.

Και μπλέχτηκα ώς τον λαιμό

σε καταστάσεις ανάποδες που δεν οφείλονταν σε μένα,

βρέθηκα μες των άλλων τα βάσανα.

Δεν επρόκειτο για χειροκροτήματα ή για κέρδη,

μα για μικροπράγματα: να μην μπορώ

να ζήσω ή ν’ ανασάνω σ’ αυτή τη σκιά,

στη σκιά των άλλων που ήταν σαν πύργοι,

σαν πικρά δέντρα που σε θάβουν,

σαν πετριές στα γόνατα.

 

Η δική σου πληγή γιατρεύεται με δάκρυα·

η δική σου πληγή με τραγούδι γιατρεύεται.

Αλλά στην πόρτα σου έχεις και αιμορραγούν

τη χήρα, τον Ινδιάνο, τον φτωχό, τον ψαρά,

ο δε γιος του μεταλλωρύχου δεν αναγνωρίζει

τον πατέρα του μες στα τόσα του εγκαύματα.

 

Ας είναι – αλλά η δική μου δουλειά

ήτανε

της ψυχής η πληρότητα:

ένα αχ ηδονής που σου κόβει την ανάσα,

ο αναστεναγμός κάποιου πεσμένου φυτού

ή της δράσης το άθροισμα.

 

Μου άρεσε να μεγαλώνω μαζί με το πρωί,

να πλένομαι στον ήλιο, σε πλήρη ευδαιμονία,

και σε τούτη την ανάπτυξη την όλο αφρούς

άρχισε η καρδιά μου εμένα να κινείται:

να μεγαλώνει με τον μύχιο παροξυσμό

και να πεθάνει χυμένη στην άμμο.

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.