MARIO LUZI
ΑΠΡΙΛΙΟΣ – ΑΓΑΠΗ
Του θανάτου η σκέψη με συνοδεύει
ανάμεσα στους δύο τοίχους του δρόμου αυτού που ανεβαίνει
και υποφέρει συνέχεια όσο στρίβει. Το κρύο
της άνοιξης ερεθίζει τα χρώματα,
ενοχλεί τη χλόη, τη γλυσίνα, σκληραίνει
το στουρνάρι· κάτω από πανωφόρια και αδιάβροχα
τρυπάει τα ξερά τα χέρια, στέλνει ρίγη.
Χρόνος που βασανίζει και βασανίζεται, χρόνος
που σε καθάριους ανεμοστρόβιλους φέρνει άνθη
ανάκατα με βάναυσα φάσματα, και το καθένα τους,
καθώς αναρωτιέσαι τί νά ’ναι, εξαφανίζεται
γρήγορα στον άνεμο μέσα, στη σκόνη.
Ο δρόμος περνάει από μέρη γνωστά,
πλην όμως μη πραγματικά γεγονότα
εξορία προοιωνίζονται και θάνατο.
Εσύ είσαι, εγώ έχω γίνει άνθρωπος
και πλανιέμαι σε τόσο ανεμόδαρτο χώρο –
άνθρωπος πίσω από ένα λεπτό και αδύναμο ίχνος!
Είναι απίστευτο ότι σε αναζητώ σε τούτον
ή σε άλλον τόπο επάνω στη γη, όπου
μας φτάνει να μπορούμε ν’ αναγνωρίζουμε ο ένας τον άλλον.
Μα είναι ακόμα μια εποχή, η δική μου,
που περιμένει από τους άλλους
ό,τι είναι μέσα μας – αλλιώς δεν υφίσταται.
Η αγάπη βοηθάει να ζούμε, ν’ αντέχουμε,
η αγάπη ακυρώνει και δίνει πάντα αρχή. Κι όταν
κανείς υποφέρει ή ποθεί και ελπίζει (αν ακόμα ελπίζει)
ότι η σωτηρία μακρόθεν αναγγέλλεται,
υπάρχει εντός του μι’ ανάσα αρκετή για να τον αναστήσει.
Αυτό εγώ το έμαθα και το ξέχασα χιλιάδες φορές,
και τώρα από σένα γυρνάει σ’ εμένα και είναι κάτι σαφέστατο·
τώρα αποκτά ζωντάνια, δένεται με την αλήθεια.
Η τιμωρία μου είναι ν’ αντέχω και πέρα από τούτη τη στιγμή ακόμα.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου