OSVALDO SVANASCINI
ΠΑΡΑΞΕΝΗ ΟΜΙΧΛΗ ΠΕΡΙΤΤΗ
Απ’ όλα τα καταφύγια προτιμώ το ουράνιο τόξο
απ’ όλες τις γεύσεις εμμένω σ’ αυτήν του πρωινού
και από τις προσδοκίες όλες εγώ την απονιά υποστηρίζω
γιατί τα περιγράμματα του άγχους είναι ενδείξεις
που μπορούν ν’ ανάψουν τους πυρσούς.
Γι’ αυτό το να μεγαλώνεις κύκλωπα είναι μεν νοσταλγικό
κανείς όμως δεν προσποιείται ότι αγαπά τη χαρά του
ούτε το τραύλισμά του παράγει κραυγές.
Δεν υπάρχει τρόπος άλλος να περιμένεις
όλα είναι μεγαλύτερα απ’ την όποια καταδίκη
και δεν μένουν θυσίες για να πιάσεις την κλάψα
αφού πετάξεις πάνω απ’ τα νερά μ’ ένα ποδήλατο
και πες στους τυφλούς ότι πρέπει να βελτιωθεί ο ουρανός
ή ότι για να κουραστούν οι μέρες ανοσοποιούνται
ανάμεσα σε παρεμβολές αρχαίων βατράχων.
Στο πουκάμισό μου φυτρώνουν πορσελάνες
που απ’ τους τόσους συλλογισμούς έχουνε λειώσει
στο αριστερό μου παπούτσι είναι μια βαρκούλα που βουλιάζει
και δύο ναύκληροι ψάχνουν νά βρουν το ναυάγιο της.
Περιμένω τη νύχτα
να βάλει φωτιά στα όνειρα
να πεθάνει με χαμόγελα όλο κανέλα
και να παρακάμψει τους τροχούς
που με κυνηγούν ανάμεσα σε οιωνών κομμάτια.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου