ΜΙΛΑΕΙ Ο ΚΑΠΝΟΣ ΣΤΗΣ ΜΗΛΙΑΣ ΤΟΝ ΑΝΕΜΟ

 

PEDRO GARCÍA CABRERA

 

ΜΙΛΑΕΙ Ο ΚΑΠΝΟΣ ΣΤΗΣ ΜΗΛΙΑΣ ΤΟΝ ΑΝΕΜΟ

 

Ο έρωτας είναι ατμόσφαιρα και το γυαλί συναίσθημα.

Από εδώ αγαπούν περισσότερο τα θαμπωμένα σώματα

παρά τα διάφανα

όχι μόνο γιατί είναι κλειστά στην πέτρα και στη λάσπη

αλλά και επειδή στις φωτεινές ερωτήσεις περνάνε σουρντίνα.

Όπως η ατμόσφαιρα του έρωτα ζώνει το σύμπαν

πολλές είναι και οι ομάδες ανθρώπων που έχω βάλει την καρδιά μου

σε όλα τα άτομα που κεντούν τους αφρούς των ονείρων.

Όπως του γυαλιού η αίσθηση

δεν ζει κοντά στις ταραχώδεις νερομάνες

έτσι ποτέ μου κι εγώ δεν είχα με τις ιτιές φιλία

ούτε συνέρρεε η ζωή τους στη ζωή μου.

Ούτε το αγκάθι σταύρωσε τους ώμους του μαξιλαριού μου

γιατί το αγκάθι, ο θρήνος,

η ανησυχία σου να ξέρεις την απόσταση,

είναι όλα τους απόλυτη  διαφάνεια στο κατώφλι μου

κι εξουδετερώνουν το καλό και το κακό τα μαλλιά μου,

μια φωλιά κατάλευκη.

Κι έτσι έτρεχαν ο ασβέστης, η πορσελάνη, το μάρμαρο, οι τρόποι μου,

κι έπειτα ξεκουραζόμουν μόνος μου στη σκιά του δέντρου

που φωτίζει χωρίς να ξεϋφαίνει του παντζουριού μου τη σφαίρα

με το καθαρό νεράκι.

Ουδείς εκπλήσσεται

που δεν σκοτώνω τον ίσκιο του ατμοσφαιρικού μου ποτηριού

γιατί τον προβάλλω μόνο όποτε με διασχίζει βαρόμετρο

και για να τον σκοτώσω θα έπρεπε να χρησιμοποιήσω

μια ραπτομηχανή που ράβει παρθένες

και τούτο επειδή είμαι κατ’ εξοχήν άνευ φύλου

σαν χωνί γεμάτο αστέρια.

Κι όταν διασχίζουν τα δάση μες στα μεταξωτά και τα σμαράγδια τους

ελπίζω ότι στα κλαδιά

θα βλαστήσει η καρδιά μου η καμωμένη πέτρα,

μολυβένιο κρίνο ή βουνό με κόκκινους πάγους.

Μ’ εξόριστην όμως αυτήν στους τέσσερις ανέμους

δεν υπάρχει περίπτωση να προσανατολιστούν τ’ αστέρια

αφού και η παρουσία μου μόνο τα κάνει να χάνουν την ψυχραιμία τους.

Τα πάντα, ακόμα και τ’ άδεια σύννεφα, ακόμα και ο τυφλός γκρεμός,

γεμίζουν από τους παλμούς μου. Είναι η σοφία μου.

Κι όμως υπάρχει ένας κόσμος που αγνοώ:

δεν ξέρω αν καμιά ντουζίνα καρύδια

είναι πράγμα καλύτερο απ’ την ουρά του λιονταριού.

Μόνο ό,τι μιλάει με κρύσταλλο χαράζει το διαμάντι της πτήσης μου.

Φωνάξτε με λοιπόν στον ενικό με τις φωνές

των αντιλάλων των νευμάτων των στεναγμών

και θα μπορέσετε μετά να είσαστε ορατοί

στον θρόνο του ανθισμένου αέρα που με βαστάει

στα δόντια μιας κλοτσιάς που μού ’χουν δώσει κάτι  ακορντεόν.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.