PEDRO GARCÍA CABRERA
ΜΕ ΤΗ ΣΚΕΨΗ ΜΟΥ ΣΤΗ ΡΟΥΛΕΤΑ
Μαύρα σου κάνω τα υδραγωγεία που κοιτούν τον κρόταφό μου,
τις στιγμές που επαιτούν ελεημοσύνη για να ξεκουραστούν στων μύδρων το αίθριο,
εκείνα τα ήδη έρημα παράθυρα, τα ήδη γεμάτα ροδωνιές και τίποτα,
με άσπρο χρώμα αρμονικό και με αδιόρατες ποιμαντικές ράβδους σειρήνων.
Δεν έχω πια ούτε και φοβάμαι εκείνη τη φωνή που με ήξερε στις φωλιές,
το δυσδιάκριτο σταυροδρόμι όπου ο έρωτας εγνώριζε χρυσούς κινδύνους
και παιχνίδια θλιβερά για ό,τι δεν αναγγέλλεται ούτε σε ημερομηνίες ούτε σε ημερολόγια.
Ήρθε μια θάλασσα κρατώντας δεκανίκια παλιών πολεμιστών
κι απ’ τις βουβές της άρπες υψώνονταν στύλοι από κι εγώ δεν ξέρω τί κραυγές
όταν τ’ απογεύματά μας όλο και κάποιο νησί θα μας επήγαινε βόλτα.
Όλα για να μην είναι αυτό που θέλαμε,
και ν’ αφήσω στα χείλη σου
τις κορυφές, τις τάφρους, πεταλούδες μέντας και κόκκινα ρήματα.
Σήμερα με στιλβώνει η απόσταση απ’ το φλογερό οχυρό σου,
η κορνίζα απ’ των σκουλαρικιών σου τον αντίλαλο
στους υπήνεμους υπνωτικούς αφρούς του ονειροπουλιού
και του οδηγού του μ’ εκείνα τα τυφλά του ρίγη.
Το ίδιο και η πόρπη που σφραγίζει το στόμα σου,
κόλλες αριθμητικής γεμάτες τρυφερότητα πού,
τα μπαταρισμένα σου σιρόπια στους υφάλους της νοσταλγίας
και οι πεινασμένοι λύκοι που με τη λεία της απόλαυσης
επιστρέφουν μέσ’ απ’ των θωπειών τα φαράγγια,
επισκιάζουν τα πάντα σαν το άρωμα, σαν τον ήχο, σαν τον θρήνο και το νεύμα,
όποτε τύχει και οι μαύροι κύκλοι σου είναι παρόντες στις βιολέτες του λυκόφωτος.
Και μένεις εσύ, στην κλειστή νύχτα της απουσίας,
σαν καμφοράς επίδεσμος:
μοναδική σημαία νικηφόρας διαύγειας
εν μέσω της λήθης.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου