JOSÉ MARÍA DE LA ROSA
ΣΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ ΤΟ ΚΑΘΥΓΡΟ ΧΕΙΛΟΣ
Στης σιωπής το κάθυγρο χείλος
βρήκα έν’ ασημένιο στιλέτο
σημάδι του πόνου μου.
Το ξέρω ήδη από τώρα:
όλη τους την οργή τα σύννεφα
στο δικό μου κεφάλι θαν την ρίξουνε.
Ξέρω ότι οι θάλασσες θα δοκιμάσουν να με νανουρίσουν
στον βυθό του καθρέφτη τους, σαν μωρό που κλαίει.
Και θα είναι μιζέρια, σκέτη μιζέρια,
να ζω σαν αργός και αφελής τυφλοπόντικας.
Να συλλογίζομαι απλώς χωρίς να βλέπω τίποτα,
ν’ ακούω χωρίς να ακούω,
ν’ αγρυπνώ και να ονειρεύομαι,
να ερμηνεύω τα άνευ νοήματος πράγματα
πιστεύοντας ότι οι αιώνες είναι αστέρια·
ο άνεμος κοπάζει, τα γεράματα είναι όλο χαμόγελα.
Έτσι μπερδεμένος μέσα στο μπέρδεμα των πάντων
η ύπαρξή μου θα είναι παρθενική γλυκύτητα
και θα μπορώ ν’ απολαμβάνω σκιές
και τυφώνες
αλλά και να ξυπνάω αργότερα σε κάποιον άλλο γιαλό,
σ’ έναν κόσμο γαλήνης βαθιάς και ανεξίτηλης.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου