ΝΥΧΤΑ

 

MIGUEL ALTOLAGUIRRE

 

ΝΥΧΤΑ

 

Τα ερέβη ακούνε

την κραυγή της αβύσσου,

το τρομερό φαράγγι

του απέραντου πόνου.

 

Και συγκινούνται, λυγίζουν

επάνω απ’ τις γκρεμίλες·

σκοτάδια καταμέλανα

που εμείς από κάτω τους ζούμε,

 

μαύροι αέρηδες που είναι

βουνά και όρη στεναγμών,

σαν την ανάσα –τόσο απαλοί–

των νεογέννητων παιδιών.

 

Νύχτα, παρηγορήτρα νύχτα,

και μάνα που είσαι όλο αφτιά,

για τα βαθιά παράπονα

και για κραυγές μεγάλες.

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.