ΜΙΛΑΕΙ Η ΑΡΟΚΑΡΙΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ

 

PEDRO GARCÍA CABRERA

 

ΜΙΛΑΕΙ Η ΑΡΟΚΑΡΙΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ

 

Σχεδόν τίποτα δεν αγνοώ

απ’ τη γλώσσα εκείνη που πυρπολεί τις ρίζες μου.

Το σημαντικότερο πάντως είναι ότι ο σκαντζόχοιρος

θα σκαρφαλώσει στα κλαδιά μου όταν

βρεθεί σαλιγκάρι να του δανείσει τη σκάλα του.

Ή ότι θα ταΐζω του λόγου μου ένα γυάλινο σκυλί

με τις στάχτες του νερού της λήθης.

Ή ότι οι διαστάσεις των κατάκοπων ρημάτων

μετριούνται με την απόσταση μεταξύ δύο γυναικείων μαστών.

Ή ότι τα μαλλιά μου είχαν μια ψύχρα όλο ήλιους

μέχρι που όρισε ο έρωτας την ώρα του

πάνω στο χέρι μου που μεταμορφώθηκε σε νησί.

Ή ότι ο άνεμος που σήκωσε τα τραπεζομάντηλα

στις παιδικές τραπεζαρίες

εδώ και τέσσερα σκοτάδια και είκοσι πέντε δευτερόλεπτα

ήταν αυτός που αναγνωρίζοντας το πράσινο αίμα μου

ενδύθηκε στολή ιατρού χειρουργού.

Ή ότι το αγαπημένο αντικείμενο εκείνου

για τον οποίον προπίνω εγείροντας τα κηροπήγιά μου

είναι το Σινικό Τείχος της Κίνας.

Είδα πώς μοίρασαν οι κλέφτες τις πέτρες και τους πυργίσκους του

όσο οι δικοί μου ώμοι ανασήκωναν τους ώμους τους

με στίλ του 2000 πριν πέσουνε τα δειλινά και τα λυκόφωτα.

Αλλά ποιός ξέρει αν ό,τι πιο περιπαθές και λαγνικό

είναι το ότι κανένας δεν λέει ότι δεν έχει γιατρικό η κουφαμάρα μου

γιατί είναι κάτι που το βλέπει οποιοσδήποτε έχει

ξυπνητήρι στο βλέμμα του.

Ή ότι είπα καλημέρα στα λελέκια

γιατί τα είδα ν’ αντικατοπτρίζονται στον ψαρίσιο σκελετό μου.

Ή ότι κατηφορίζοντας στα φαράγγια

σκεφτόμουν ότι λόγω των ουράνιων τόξων

οι αϋπνίες την κοπανάνε απ’ τα φρεάτια των υπονόμων.

Θα ήθελα απλώς να γλυτώσω από την αγκαλιά μου

για να μη σημαδεύουν τ’ αεροπλάνα βωμούς και εστίες

και τώρα τούτη τη στιγμή θαν τ’ άλλαζα όλα

για μια σούπα καυτών πολυβόλων.

Τούτα δω τα χέρια φταίνε

που ξυπνάω τόσες και τόσες φορές μες τη νύχτα

σαν απολίθωμα τριτογενές

που δεν έχει ανακαλυφθεί ακόμα.

Τα χέρια μου μού λένε επίσης

ότι το λουλούδι που προτιμάει το μαύρο βελούδο

είν’ ένα που διατηρεί μιαν απόχρωση ανάμεσα

σε φωλιές γωνιακές και σε γωνιές με φλόγες της φωτιάς.

Δεν χρειάζεται νομίζω να σας υπενθυμίσω

ότι το μόνο που είμαι εγώ

—φτερό, ακίδα, αλυσοδεμένη καρδερίνα—

είναι συνάρτηση του ύψους μου επάνω από την επιφάνεια της θάλασσας.

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.