ΜΙΛΑΕΙ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟΠΟΥΛΙ

 

PEDRO GARCÍA CABRERA

 

ΜΙΛΑΕΙ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟΠΟΥΛΙ

 

Μιας και δεν αναγνωρίζονται απ’ τις συνήθειές τους τα φαντάσματα,

επιθυμώ να εκθέσω ποιό είναι το κλειδί των πιο καλών μου πράξεων.

Έτσι θα μάθετε

ότι

για να ψυχαναλύσετε το πώς πετούν οι πεταλούδες

δεν υπάρχει συσκευή καλύτερη απ’ τους μαγνήτες του ράμφους μου.

Και δεν ζηλεύω την ομίχλη

γιατί η ομίχλη η αληθινή είμαι εγώ, ον προσαρμοσμένο

στο σχήμα της επιθυμίας μου να γυρίσω τον κόσμο.

Αυτή που βλέπετε στον κάμπο είναι απλώς ένας αντικατοπτρισμός της

που δεν μπορεί να κρατήσει των ανταυγασμών τις αράχνες.

Εκμεταλλευόμενο τις αϋπνίες της μακριάς δαντελωτής ουράς μου

κι ένα έντομο ακόμα μπορεί να επισκιάσει κάτι κροτάφων τη νύχτα.

Αυτό που ποτέ δεν θα μάθετε είναι το αν οι δρόμοι

δίνουν το στήθος ή την πλάτη τους στους περαστικούς

διότι εξαρτάται

απ’ το ποιό απ’ τα φτερά μου εμένα δείχνει προς δυσμάς της όποιας κραυγής.

Κανείς δεν θα μπορέσει να εξηγήσει το ότι η μεγαλύτερή μου έκπληξη

είναι να βρεθεί ξανθόμαλλο βιολί

σε αδηφάγα παγωμένη πεδιάδα,

κι ας ξέρω ότι της λαχτάρας το χρώμα

είναι ο θρήνος κάποιου έρωτα που ωρίμασε στις τσουκνίδες ανάμεσα.

Το ίδιο και με το σαλιγκάρι: είναι κάποιου αναστεναγμού ο θρήνος, κάποιας οπλής

που θα μου έβαζε μεγάφωνο

ν’ ακούω το λαχάνιασμα του νερού στου φωτός τα τρίσβαθα.

Αν υπήρχε ο θάνατός μου,

θα έστελνα να τον βρούνε στα μάτια μου

με το πρώτο καπέλο που θα πέρναγε

ντυμένο με φτερά φλεγόμενα.

Υπάρχει μία και μόνο μία λέξη που μου ανεβάζει την τρυφερότητα,

αυτήν που ταλαντεύεται

στην άκρη της γλώσσας των ρητορευόντων.

Για μένα ουδέποτε βρέχει, μα ακόμα κι αν έβρεχε,

τα γράμματα θα ήσαν γοτθικά και μπαμπάκια στις φλόγες.

Αυτό είναι το αλκοόλ μου εμένα. Πιείτε το όσο κοιμόσαστε.

Και τούτη τη φορά θα σας οδηγήσω

στο πιο οργισμένο τοπίο επάνω στη γη,

όπου θα αιμορραγούν εκ δεξιών των κορυδαλλών οι ονειροπολήσεις.

Καμιά ελπίδα

δεν με τυφλώνει,

κι έτσι έχω μαζί μου όλα τα πείσματα και συνάμα

γέρνω πέρ’ ​​απ’ όλες τις θάλασσες.

Έτσι κι εσείς θα καταλάβετε

ότι σωτηρία εγώ έξω από τον εαυτό μου δεν έχω,

ότι είμαι τύχη και συντυχία

γιατί ζω στις ίδιες πηγές απ’ όπου κι αυτές αναβλύζουν,

όντας δε το τολμηρότερο ζογκλερικό κουτί

φωλιάζω στων επιθυμιών τη διασταύρωση.

Και το αποκλειστικό μου φιάσκο,

το δικό μου,

αυτό του νά ’μαι εγώ απλώς ονειροπούλι,

είναι ότι ουδείς με αναγνωρίζει

ως ξεκλειδωτήρι όποιας καθαρότητας και εν γένει σαφήνειας υπάρχει.

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.