ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ IV Ο ΔΟΥΛΟΠΡΕΠΗΣ

 

JUAN LARREA

 

ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ IV Ο ΔΟΥΛΟΠΡΕΠΗΣ

 

Σαν άλλος έγχρωμος το φθινόπωρο ακολουθεί τις κλίσεις του

τυχαίο φλάουτο στοχάζεται μέσ’ από τις τρύπες του ορίζοντα

είναι κάτι σαν μάνα που μένει ακόμα μέσα

κι εδώ είναι το ποτάμι που το έχει κιόλας ξεχάσει

μόλις δύο δάχτυλα απ’ την κοίτη του

και λίγο ακόμα πιο πέρα

η βροχή που ξαμολάει τα περιστέρια του ανέμου

Η βροχή καταγράφει τις μέρες έως των οφθαλμών το βάθος

των ματιών που ταξιδεύουν με την ταχύτητα των γνωστών ρυθμών

η δε βροχή όσο βρέχει είναι όλο αφτιά

και αλίμονο σε όποιον δεν δαγκώνει σαν πιάνο τα χείλη του

Εκεί στα φυτά της εσπερινής αμφιλύκης

η πόλη σιδερώνεται και καίγεται και από τις τέσσερις πλευρές της

Άσε που όλο και κάποιος μετανάστης φυτρώνει από τόπο σε τόπο

και τα γένια σου μεγαλώνουν επί παραγγελία

καθώς απομακρύνεσαι απ’ το στήθος μου

διαγράφοντας έναν ενστικτώδη κύκλο

Την ώρα όμως που ο κινηματογράφος κατεβαίνει τα μαρμάρινα σκαλιά

που οδηγούν στα σώψυχα του κάθε θεατή

το επίπεδο της σιωπής τρεμοπαίζει σαν λουλούδι

ξεχασμένο εκεί από ’να καλάθι γεμάτο λιχουδιές

Το φως σέρνεται κόβοντας τα καλάμια

σαν την ουρά του σκύλου που σηκώνει ψηλά τη θλίψη

και ο ορίζοντας λυγίζει κάτω από το βάρος των ματιών μου

Πράσινο θαλασσί ή όλα ή τίποτα

το χείλος της αβύσσου των σκοτεινών ζευγολατών

και ο κύβος ερρίφθη

 

Ορίζοντα ορίζοντα είσαι σίγουρος τώρα;

Βρέχει σε χαμένα χωράφια πυρόλιθε του βλέμματός μου

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.