EMILIO PRADOS
ΤΗΣ ΛΗΘΗΣ ΜΝΗΜΗ
Τον εαυτό μου έχω τελείως χάσει γιατί νιώθω
πως δεν υπάρχω παρά μόνο σαν ξεχνιέμαι·
όταν το σώμα μου πετάει και ωσάν λιμνούλα
στην αγκαλιά μου μέσα ζει και κυματίζει.
Το δέρμα μου το ξέρω ποταμός δεν είναι·
το ξέρω πως το αίμα μου κυλάει γαλήνια·
μα υπάρχει και παιδί που κρέμεται απ’ τα μάτια μου
και σαν τον κόσμο ισοπεδώνει τα όνειρά μου.
Η όψη μου όταν μες στη νύχτα αναστενάζει
και τα κλαδιά τα παίρνει ο ύπνος σαν σημαίες,
αν έπεφτε μια πέτρα στα δικά μου μάτια επάνω,
θα σηκωνόμουν από το νερό και δίχως περιστέρια.
Θα σηκωνόμουν απ’ τα βάθη του μετώπου μου
ώσπου να κατοικήσω στο κορμί μου ίδιο είδωλο·
ώσπου να υπάρξει βλάστηση εν μέσω της σαρκός μου
ξανά στον κόσμο δίχως πελαργών ελεύσεις.
Η Ιαπωνία ωστόσο έχει ένα παιδί μονάχα·
τα μάτια μου ακόμα ηχούν στο σεληνόφως·
κι όταν στεγνώσει ο άνεμος μες στα λουλούδια,
έτσι εκεί κι εγώ τη λήθη μου θα τελειώσω.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου