JUAN SIERRA
ΝΟΤΟΣ ΟΤΑΝ ΚΑΙ ΟΠΟΤΕ ΘΕΛΩ
Στον Χοσέ Μαρία δελ Ρέι
Ούτ’ ένας δεν ξέρει το βλέμμα του πουλιού που την ώρα αυτή
που σκαλίζει στο χώμα κάποιο οχυρό απαστράπτον
σα ροχάλα φτυσμένη σ’ ενός καφαλαριού τους σπόνδυλους
Ο ασβέστης αμαυρώνει την εφηβεία μες στον οίκτο κάποιου κλαδιού
Ο νότος ανοίγει
σαν άνθος βυθισμένο στα μύρα ειδημόνων αγκώνων
στου εγωισμού του τον ορίζοντα
Η Σεβίλλη δεν έχει πλέον τη δύναμη ν’ αναπνέει απάτες
όταν θρηνούμε τη λεπτότητα με την οποία ο τοίχος δεν όρέγεται
τίποτ’ άλλο απ’ την ταυτοσημία της σκιάς του
ενώ τα χαρακτηριστικά της συμμορφίας ολοένα βαραίνουνε
σ’ εξώστες ανάλογους
Σκάβει γούβες η μνήμη και φυτεύει κρίνα στα όνειρα μιας καλλονής
που εδίπλωσε τις φτερούγες της χωρίς να πάψει να χαμογελάει
τώρα που το σκοτάδι του δωματίου μου τινάζει γλυκά-γλυκά
όση σιωπή κουβαλάει
σε χρώμα δαμασκηνό φορτωμένο κουδούνια
και ο αέρας μάς νουθετεί να δρέψουμε της δόξας σπάρτα
Επιστρέφουμε όμως στους ύμνους της σκιάς
που μας προσφέρουν στην παλάμη του χεριού μας
μια ξύλινη κορδέλα όλο λουλούδια
με τη χρονική σειρά
που πίνει στους γιαλούς βελόνια ο χρόνος
ή πολύ πιο ελαφριές προμήθειες
απ’ ό,τι μένει πια από κείνη την πρώτη-πρώτη του φωνή
Ποτέ η ζωή δεν αργεί να ’ρθει σε μάτια όμορφα προστατευμένα
Κάθε μέρα που περνά σε θεωρώ όλο και πιο πολύ κορίτσι
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου