RAÚL DEUSTUA
ΞΙΝΗ ΤΟΥ ΠΟΥΛΙΟΥ Η ΚΡΑΥΓΗ, ΚΡΩΓΜΟΣ
Ξινή του πουλιού η κραυγή, κρωγμός
πρωινός που χαράκωνε κι έκοβε
το δέρμα του ύπνου, το ασυνήθιστο πρωινό
ανάβλυζε από τα βλέφαρά μου
γινόταν μόνιμη και στείρα αγρυπνία.
Μας περικύκλωσαν οι φωνές, οι αλλόκοτες
γλώσσες, φωνήματα καθαρά, ατόφυα
– ακρογωνιαίος λίθος του διαλόγου των καστών –
που πιάσαμε και τα μεταφράσαμε σε αδηφάγες πηγές
του ήλιου και του αλατιού, του ύπνου και των ονείρων.
Ζούσαμε μαζί στη σκιά,
στο νερό, ανακαλύπτοντας στον γρανίτη
τον διαβρωμένο έρωτα των αγαλμάτων.
Τα ορυκτά έφταναν από την πόλη
για να μας θαμπώνουν –γυμνότητα τυφλών
στην πυρακτωμένη άσφαλτο–, μας έπνιγε
των σημαδιών τους το ίχνος.
Στον χερσότοπο
ανακαλύψαμε τα ζάρια που στρίβονταν,
τραπουλόχαρτα ιλιγγιώδη –έρως όντας μακρινός–
στη ραστώνη της εσπέρας.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου