ΜΕΣ’ ΑΠ’ ΤΟ ΜΙΚΡΟΣΚΟΠΙΚΟ ΛΙΒΑΔΙ ΦΩΝΗΣ…

 

EMILIO ADOLFO WESTPHALEN

 

[ΜΕΣ’ ΑΠ’ ΤΟ ΜΙΚΡΟΣΚΟΠΙΚΟ ΛΙΒΑΔΙ ΦΩΝΗΣ…]

 

Μέσ’ απ’ το μικροσκοπικό λιβάδι φωνής επιπλεούσης στους αιθέρες

Με το αμελητέο βάρος όσων πλανητών φωτίζονται από άνθη

Ανάμεσα στα λάβαρα των ξεριζωμένων και ακυβέρνητων ημερών

Επάνω σε μια σειρά θαυμασίως λαξευμένων θαλασσών

Με το τραγούδι των πουλιών για κοίτη και για λίκνο των σκαφών

Και με την ουρά του παγονιού δίκην φωτοστέφανου των πιο μικρών πραγμάτων

Τα διάφανα τα σαλιγκάρια τα πορσελάνινα τα φύκια

Τ’ ακρωτηριασμένα δάχτυλα των παιδιών και τις δακτυλήθρες που γεννήθηκαν

Κάτω απ’ τον φλοιό των μανιταριών ανάμεσα στους βούρκους

Στην κόμη κάποιου κοριτσιού που έχει μπερδευτεί στον γαλαξία

Στα ίδια τα έγκατα της μουσικής πατώντας

Με τον ήλιο να βουλιάζει βασιλεύοντας στο στήθος μας

Και ν’ αφήνει το αίμα να κυλάει σαν καλό ποτάμι

Γιατί είναι το ίδιο που παίρνω εγώ και φέρνεις εσύ

Και οι ίδιοι δρυμοί αντιλαλούνε στις κραυγές μας

Και τα ίδια περιστέρια κουρνιάζουνε στα μάτια μας

Και τα ίδια φλάουτα μάς διασχίζουν για να ιδρύσουν το δικό μας κράτος

Γυρίζοντας τα φεγγάρια πάνω από τους συνοικισμούς

Και τα φίδια πάνω από τα δάση

Φέρνοντας τον ουρανό πάνω από τις συγκυρίες της τύχης μας

Ραντίζοντας με τον αφρό του τ’ ακρογιάλια μας

Προκειμένου να συνεχίζουν τα πυρετώδη δέντρα τη ζωή τους μες στις φλέβες μας

Οι αλέες να γέρνουν στους παλμούς της καρδιάς μας

Όντας εσύ σαν λίμνη κι εγώ σαν ματιά

Που μπαίνει η μία συνέχεια μέσα στην άλλη

Όπως το δέντρο και η αύρα όπως το όνειρο και ο κόσμος

Της νύχτας που παίρνει το βάθος και της ημέρας που παίρνει το άπλωμα

Σε ποιές σπηλιές να καταφύγετε άραγε μπρος στην τόση λάμψη

Ω μέρα που ουδέποτε κινείσαι ουρανέ που για μας πορεύεσαι

Ποτάμια που δεν ξέρετε να πληγώνετε και βάρκες συνωστιζόμενες στα σωθικά μας

Τα στόματα επιπλέουν σαν ζώδια

Οι αγκαλιές μπλέκονται σαν λουλούδια επάνω απ’ τα νερά

Τα μέτωπα ακολουθούν τα ρεύματα και τίποτα τα μάτια δεν χωρίζουν

Είναι η φλεγόμενη δόξα που ησυχάζει στα κορμιά μας

Αιρόμενη επάνω από τη φοβερή μάχη του φωτός με το σκότος

Το λάβαρο της ιερής συντροφίας και τα ήρεμα βλέμματα

Είναι η δόξα που έπεσε στα πόδια μας

Είναι ο θρίαμβος που πληγώθηκε σαν υπόχθόνιο λυκόφως

Αλλάζοντας εποχή στην καρδιά του υδράργυρου

Σαν ρόδο μες στην αγκαλιά μας πνιγμένο

Ή σαν τη θάλασσα που γεννιέται από τα χείλη σου

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.