ΓΙΑ ΜΙΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΜΕ ΤΗ ΜΑΡΙΑ ΕΥΓΕΝΙΑ ΒΑΣ ΦΕΡΡΕΪΡΑ ΣΤΟ ΝΗΣΙ ΤΩΝ ΑΣΜΑΤΩΝ

 

LUIS ALBERTO VARELA

 

ΓΙΑ ΜΙΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΜΕ ΤΗ ΜΑΡΙΑ ΕΥΓΕΝΙΑ ΒΑΣ ΦΕΡΡΕΪΡΑ ΣΤΟ ΝΗΣΙ ΤΩΝ ΑΣΜΑΤΩΝ

 

Καβαλέτο με φρούτα ήταν τα ρούχα σου με τις αναμνήσεις,

ματόκλαδα με κυδώνια στη θλιβερότερη ώρα,...

... το ανώνυμο φάντασμά σου που επιστατούσε όλο μανόλιες,

η ομπρέλα σου από φύκια και κίτρινα ρείθρα…

 

... ηλιοβασίλεμα ήταν το λεύκωμά σου και δροσιάς είχε εξώφυλλα,

η πήλινη ομορφιά σου υπήρχε γυμνή σαν τον κόσμο.

Στα μάτια σου το νερό έπαιζε υπνωτισμένο

όσο κρατούσε η ουράνια εκδήλωση της σμαραγδένιας σου νύχτας.

 

Πού είναι οι καρυδένιες και οι βρόχινες γλώσσες σου

και το περίεργο άρωμα των μυστικών σου ύμνων;

Έτσι ανοίγει μια πόρτα αιώνων στον στίχο σου,

και υπάρχουν ρόδα και περιστέρια που γράφουν τ’ όνομά σου...

 

... η σεντεφένια καρδιά σου έγινε επέτειος,

με αφρούς, και υπνοβατείς κρατώντας λέξεις και νάρδους·

σε αργά νεφελώδη σαλιγκάρια στα ύψη

γεννιέται ένα μετάλλιο με όλα τα νησιά της όψης σου...

 

είναι η μνήμη σου που κατοικεί στην υφάλμυρη λάμπα

που σ’ ένα καράβι από μέντα εγλίστρησε μέσα στο αίμα σου,...

και υφαίνει κόκκινα μεταξωτά το σελοφάν της μέρας

σ’ ένα άσπρο άλογο που τινάζεται καρφί στην καταιγίδα·

 

αχ, με το λαδί σου φόρεμα, Μαρία, πώς εκοίταζες,

και πόσα γαλάζια θραύσματα σωρεύονται στης νύχτας την άκρη!

Οι ποιητές θα σε σήκωναν και θα ζωγράφιζαν γκρίζα μυστήρια

οι νυχτερινοί γαγάτες και τ’ ασημένια μυρμήγκια σου...

 

... η φθινοπωρινή σου σάρκα ορίζει αιχμές υποβρυχίων, ρολόγια

και ξέφρενα καμπαναριά ηχούν τα τριζόνια της μνήμης σου.

Βλέπω τον τοίχο σου τον αέρα τη γύψινη κατήχησή σου,

το πιάνο σου με τα μικροσκοπικά φρεάτια του φόβου.

 

Σε ποιά επαρχία γεννήθηκε ο πικρός σου θρήνος,

το εξαχνωμένο αλάτι σου και το γαλαζωπό σου αστέρι;

Το πουλί σου από λιβάνι καθοδηγεί τα γεράνια,

σε επινοεί μια ιστορία ξέχειλη από σταφύλια και γλάρους.

 

Αχ Μαρία, το φάντασμά σου, το άτεκνο αλφαβητάρι σου,

πώς με πληγώνει το δέρμα σου, του τραγουδιού σου η μετάληψη!...

Σε ποια νυχτερινή άμαξα ο γλύπτης των παιδικών σου χρόνων

έκανε με σύνεργα από αμύγδαλα πιο γλυκιά την αγρυπνία σου;

 

Πού είναι το τραγούδι σου, το νησί σου, το γυμνό σου πόδι,

το βιβλίο σου με τα στεφάνια, η βουλή σου κι ο κύκνος

εκείνος που έψαχνες εσύ για σημαία από άλλο αστέρι;…

... πού, πες μου, και πότε θα σε συναντήσω εγώ ποτέ, κάποια μέρα;

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής