ΜΕ ΛΥΠΗ ΜΟΥ ΑΦΗΣΑ ΤΗΝ ΚΕΦΑΛΗ ΜΟΥ ΝΑ ΠΑΕΙ ΝΑ ΞΕΚΟΥΡΑΣΤΕΙ

 

EMILIO ADPLFO WESTPHALEN

 

[ΜΕ ΛΥΠΗ ΜΟΥ ΑΦΗΣΑ ΤΗΝ ΚΕΦΑΛΗ ΜΟΥ ΝΑ ΠΑΕΙ ΝΑ ΞΕΚΟΥΡΑΣΤΕΙ]

 

Με λύπη μου άφησα την κεφαλή μου να πάει να ξεκουραστεί

Σε τούτη τη σκιά που πέφτει απ’ των βημάτων σου τον θόρυβο

Μα γύρνα προς την άλλην άκρη, γύρνα εσύ

Υπέροχη σαν τη νύχτα για να σε αρνηθώ

Έχω αφήσει όλες τις αυγές μου και τα δέντρα να ριζώσουν στον λαιμό μου

Έχω αφήσει ακόμη και το αστέρι που έτρεχε στα κόκαλά μου ανάμεσα

Έχω εγκαταλείψει το σώμα μου

Όπως εγκαταλείπει το ναυάγιο τα πλοία

Ή όπως και η ανάμνηση την ώρα της φυρονεριάς

Κάποιους ξένους στα περιγιάλια

Έχω εγκαταλείψει το σώμα μου

Σαν γάντι για να μένει το χέρι σου ελεύθερο

Αν πρέπει οπωσδήποτε να στύψεις τη χυμώδη σάρκα κάποιου άστρου

Δεν με ακούς κι ας είμαι ελαφρότερος από τα φύλλα

Γιατί έχω απαλλαγεί απ’ όλα τα κλαδιά

Και ούτε καν ο αέρας δεν με αλυσοδένει

Μα ούτε και τα νερά μπορούν να κάνουν κάτι εναντίον μου αλλά

Δεν με ακούς εσύ να έρχομαι πιο δυνατός από τη νύχτα

Ούτε οι πόρτες που δεν αντιστέκονται στην ανάσα μου

Ούτε οι πόλεις που σιωπούν για να μας προειδοποιήσουν

Ούτε το δάσος που ξέρω πως ανοίγει σαν πρωί γι’ αυτό

Πες μου ποιός θέλει να σφίξει στην αγκαλιά του τον κόσμο

Όμορφο πουλί εσύ που πρέπει να πέσεις στον παράδεισο

Αφού οι αυλαίες έχουν ήδη πέσει στην πτήση τους

Τα μπράτσα μου έχουν ήδη κλείσει τους προμαχώνες

Και τα κλαδιά τείνουν να σου εμποδίζουν το πέρασμα

Ενώ η εύθραυστη ελαφίνα φοβάται το χώμα

Φοβάται τον ήχο των βημάτων σου επάνω στο στήθος μου

Οι φράχτες είναι ήδη συνδεδεμένοι

Και το μέτωπό σου πρέπει τώρα να πέσει από το βάρος της αγωνίας μου

Τα μάτια σου πρέπει τώρα να κλείσουν πάνω απ’ τα δικά μου

Και να σε κάνει η αβρότητά σου ν’ αναβρύσεις σαν καινούργια κέρατα

Και να σ’ εξαπλώσει η καλοσύνη σου σαν τον ίσκιο που με τυλίγει

Καθώς έχω αφήσει το κεφάλι μου ολοένα να γυρίζει

Την καρδιά μου να πέσει

Και τίποτα πια δεν μου μένει, για να είμαι πιο σίγουρος πως θα σε φτάσω

Διότι σαν τη νύχτα κομίζει σπουδή και σκοτάδια

Και ίσως δεν φτάσω στην άλλη άκρη,

Αφού δεν έχω χέρια να κρατηθούν

Απ’ τα συμπεφωνημένα περί φθοράς και αφανισμού

Ούτε πόδια που βαραίνουν πάνω σε τόση μα τόση λήθη

Νεκρών οστών και λουλουδιών πεθαμένων

Και ίσως δεν φτάσω στην άλλη άκρη,

Αν έχουμε ήδη διαβάσει την τελευταία σελίδα

Και έχει αρχίσει η μουσική να πλέκει το φως όπου πρέπει να πέσεις

Και τα ποτάμια να σου κλείνουν τον δρόμο

Και τα λουλούδια να σε κουβαλάνε στη φωνή μου

Οπότε ρόδο μου εσύ μεγάλο ήρθε η ώρα να σε σταματήσω

Το καλοκαίρι αντηχεί σαν να ξεπαγώνουνε οι καρδιές

Και τα χαράματα τρέμουν σαν τα δέντρα όταν ξυπνάνε

Οι δε έξοδοι όλες φυλάσσονται

Ρόδο μου εσύ μεγάλο, δεν πρέπει άραγε να πέσεις;

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.