ΝΥΧΤΟΠΕΤΑΛΟΥΔΑ

 

SELVA MÁRQUEZ

 

ΝΥΧΤΟΠΕΤΑΛΟΥΔΑ

 

Ο ασβεστωμένος τοίχος με κοιτάζει

και το μάτι ενός άνθους,

το β ενός βιβλίου,

ο καθρέφτης, η λάμπα, η αντανάκλαση·

και είναι όλα τους δικά μου, φίλοι δικοί μου τα πάντα·

κοιμούνται κάτω από τα κλειστά μου βλέφαρα

που κοιτάζουν, μου στέλνουν χαμόγελα... Όλα δικά μου!

 

Αλλά αυτή η σκονισμένη πεταλούδα

φευγαλέα επαφή με ατμούς,

της νύχτας μεταμόρφωση

μ’ ένα σημάδι για να σφραγίζει την τεφροδόχη

είναι μακριά!

 

Καταλαβαίνω τον εαυτό μου με ασβέστη και ξύλο,

με αυτή τη νυχτερινή θάλασσα των αρχιπελάγων,

των υφάλων, των καταιγίδων, των φώτων, των αντιλάλων…

 

Αλλά τούτη η πεταλούδα φεύγει

στον τρομερό της κόσμο του Εντόμου!

 

Αδελφάκι της είναι των νεκρών το χαμόγελο.

Ω, πόσο θα την καταλάβουν το Μίσος και ο Πόθος!

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.