ΦΥΛΑΧΤΑ ΟΝΕΙΡΩΝ

 

FERNANDO PALENZUELA

 

ΦΥΛΑΧΤΑ ΟΝΕΙΡΩΝ, 1

 

Η μουσική των μαλλιών που είναι κι απ’ τον ήλιο πιο άσπρα

Τον βραχίονα τρυπάει των υαλογραφιών

Τις πεταλούδες που επιπλέουν στα μάτια σου

Πιάνει θέση τσεκουριού στο βλέμμα σου

Σαν άλλο ερπετό αργοσαλεύει

Πεθαίνοντας πριν απ’ το γαλάζιο λουλούδι της πρωίας

Αυτή η μουσική των δοντιών που σβήνουν τις λέξεις

Πάντα θα είναι του σταματημένου νερού οι φλέβες

Μπροστά απ’ τον ίσκιο κάποιου ερεβώδους Αδάμ

Που αγωνίζεται να προχωρήσει να μπει στο σκοτάδι

Η δε βραδύτητα με την οποία υπάρχει η πέτρα

Είναι για ν’ αντιμετωπίζεις μια αβέβαιη λάμψη

Να υπερπηδάς την φλεγόμενη άβυσσο μου

Να φιλάς ζόφους ερώτων ανάμεσα σε χαρτιά

Τρυφερά ταριχευμένα που ταξιδεύουν με τα φύλλα

Των λιγότερο σκληρών μου προγόνων

Τούτη η μουσική είναι της γλώσσας μου κάποια σκιά

Για να μπορεί το πέπλο της Ίσιδας να σηκώνει τα κοιμώμενα

Βόδια της αλήθειας και της ειμαρμένης

Μέχρι τις βασιλικές επικράτειες του σιέλου

Και της σαν ατελεύτητη ατμομηχανή κόμης του

Όπως επίσης είναι και βέλος που βρίσκει πάντα τον στόχο

Εκεί όπου διαλύονται τα φαντάσματα και γίνονται γροθιές σαν λουλούδια

Όταν ο άντρας με τα σιδερένια δάκρυα

Καταδικασμένος

Να έχει οδηγό τη σκιά του

Φτάνει στων μηρών της την απόληξη

Και πάντα με την ακριβή μέτρηση των ορχικών του αδένων

Στους μικροσκοπικούς απογόνους του ναυαγίου του

Εξάγει το νεότερο κόκαλο του καλοκαιριού

Κάποιο ψάρι ή κάποιος ήλιος σπάει μέχρι εκεί που φτάνουνε τα χρήματά του

Ανεξαρτήτως του αν τα μάτια μου θα είναι πάντα ανοιχτά ή κλειστά

Τρέφομαι με χώμα στέρεο γεμάτο φλόγες

Μιας πραγματικότητας που μ’ επισκέπτεται στολισμένη

Με νερό ζωντανό που γεννιέται στα ύψη

Και με λέξεις που σπάζουν από μέσα

Αγαπώντας διαψεύδοντας ποθώντας

Την κανιβαλική μοναξιά των ακρωτηριασμένων ικριωμάτων

Και τη ροδαλή την τίγρη που έχει μάτια σαν την ομίχλη

Που θεμελιώνει τη ζωή μου με το όνειρο

Όπως το παράθυρο με τον αέρα

Και έπειτα δεν υπάρχει πια ούτε αέρας ούτε ύπνος ούτε ζωή ούτε παράθυρο

Αλλά μία και μόνο μία ύλη

Από την άλλη πλευρά του είναι και των πραγμάτων

Μία και μόνο μία μουσική χωρίς μύγες και χωρίς στάχτες

Που κρεμάει στο τύμπανο τον αποχαιρετισμό της σιωπής

Σαν φυλαχτό άγριου ονείρου

Απέναντι από το βραχοκρύσταλλο

Απ’ όπου αρχίζει ο λόγος.

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.