ΤΟ ΠΡΩΙ ΣΗΚΩΝΕΙ ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ ΤΑ ΜΑΛΛΙΑ ΤΟΥ

 

EMILIO ADOLFO WESTPHALEN

 

[ΤΟ ΠΡΩΙ ΣΗΚΩΝΕΙ ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ ΤΑ ΜΑΛΛΙΑ ΤΟΥ]

 

Tο πρωί σηκώνει το ποτάμι τα μαλλιά του

Έπειτα η ομίχλη τη νύχτα

Ο ουρανός τα μάτια

Με βλέπουνε τα μάτια τ’ ουρανού

Να ξυπνάω χωρίς σπονδύλους χωρίς σκελετό

Το δέρμα είναι στην αιωνιότητά του

Μαλακώνει μέχρι να χαθεί στη μνήμη

Υπήρχε και δεν υπήρχε

Στον δρόμο των ματιών στον δρόμο τ’ ουρανού

Τί τρυφερό το καλοκαίρι κλαίει στο στόμα σου

Βρέχει απόλαυση ευδαιμονία

Η θάλασσα φέρνει πιο κοντά την αγάπη της

Φοβάται το ρόδο το πόδι το δέρμα

Η θάλασσα διώχνει μακριά την αγάπη της

Η θάλασσα

Πόσες βάρκες

Τα κύματα λένε αγάπη

Η ομίχλη πάλι άλλη βάρκα

Τα κουπιά μα η αγάπη δεν κουνιέται

Ξέρει να κλείνει τα μάτια  να κοιμίζει τον αέρα όχι τα μάτια

Το κύμα ζυγώνει στα μάτια

Τα μαλλιά κοιμούνται δίπλα στο ποτάμι

Δεν κινδυνεύουν να ναυαγήσουν στα μάτια

Ηρεμεί αργοπορημένος ο ουρανός

Ή γαληνεύουν τα μάτια

Φωτιά φωτιά φωτιά φωτιά

Στον γαλανό ουρανό

Φωτιά γαλανή όπως κυλάει η σιωπή

Από πάνω από τον ουρανό η φωτιά η αγάπη η σιωπή

Τί μαρτύριο να λούζει το μέτωπο η σιωπή

Πίσω από την απουσία κοίταζες χωρίς φωτιά

Είναι απουσία νύχτα

Η θερινή θωπεία τα μάτια το στόμα

Η φωτιά γεννιέται στα μάτια

Η αγάπη γεννιέται στα μάτια ο ουρανός η φωτιά

Η φωτιά η αγάπη η σιωπή

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.