Η ΖΩΗ ΠΟΥ ΜΟΥ ΧΑΡΙΣΕΣ

 

JOSÉ CARLOS MARIÁTEGUI

 

Η ΖΩΗ ΠΟΥ ΜΟΥ ΧΑΡΙΣΕΣ

 

Στην Αννίτα Κιάππε

 

Στη σάρκα σου ξαναγεννήθηκα – σάρκα χαρακτηριστική του 15ου αιώνα, όπως η Άνοιξη του Μποτιτσέλι. Σε διάλεξα ανάμεσα απ’ όλες γιατί ένιωθα ότι ήσουν η πιο διαφορετική και η πιο απόμακρη. Ήσουν στην ειμαρμένη μου μέσα. Ήσουν του Θεού το σχέδιο. Σαν μπάρκο κουρσάρικο έψαχνα, χωρίς να το ξέρω, πού ’ναι το πιο απάνεμο αραξοβόλι. Ήμουν η πρωταρχή του θανάτου, ήσουν η πρωταρχή της ζωής. Είχα την προαίσθησή σου στον αφελή πίνακα του χίλια τετρακόσια τόσο. Άρχισα να σ’ αγαπώ, προτού σε γνωρίσω, σ’ έναν πρωτόγονο πίνακα. Η αρχαία υγεία και η αρχαία σου χάρη περίμεναν τη θλίψη μου, θλίψη πελιδνού και συνοφρυωμένου Νοτιοαμερικάνου. Τα αγροτικά σου κοριτσίστικα χρώματα, χρώματα κοριτσιού απ’ τη Σιένα, ήταν η πρώτη-πρώτη γιορτή μου. Και η νωπή και τόσο τονωτική απόκτησή σου, κάτω απ’ τον λατινικό ουρανό, εμπλέχτηκε στην ψυχή μου με μια σερπαντίνα χαράς.

Το ματωμένο μου μονοπάτι έχει για σένα τρεις αυγές. Και τώρα που είσαι κομμάτι μαραμένη, λίγο ωχρή, χωρίς τα παλιά σου χρώματα, που θύμιζαν τοσκάνικη Μαντόνα, νιώθω ότι η ζωή που σου λείπει είναι η ζωή που μου χάρισες.

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.